Lojërat e Putin-it për luftëra pas Ukrainës

A është e vërtetë që presidenti rus Vladimir Putin po përgatitet për luftë me Republikat Baltike dhe NATO-n?

Kjo çështje është në qendër të diskutimeve të politikanëve, gazetarëve dhe ekspertëve ushtarakë.

Bashkëpunëtorët e Institutit Amerikan për Studimin e Luftës (ISW) janë të mendimit se ai po hedh themelet për një acarim të mëtejshëm të konfliktit me Evropën.

Deklarata e Putinit në qendër të diskutimeve në lidhje me një sulm të mundshëm është si vijon:

“Ajo që po ndodh në Letoni dhe Republikat e tjera Baltike, ku rusët dëbohen dhe dërgohen përtej kufijve, është, siç do ta kuptoni, një çështje shumë serioze, e cila ka të bëjë drejtpërdrejt me sigurinë e vendit tonë”.

Në vazhdën e kësaj fjalie, Ministrat e Mbrojtjes të Republikave Baltike (Estonia, Letonia dhe Lituania) vendosën të krijojnë një zonë të përbashkët mbrojtëse në kufijtë që kufizohen me Rusinë dhe Bjellorusinë.

Ideja përfshin ndërtimin e fortifikimeve mbrojtëse, objektivi i të cilave do të ishte frenimi i armikut.

Megjithatë është e nevojshme të kornizohet konteksti në të cilin Putini dha deklaratën që i hutoi kancelaritë evropiane në konfuzion dhe të përpiqemi të kuptojmë se çfarë po ndodh në vendet baltike duke qenë se janë ata që kanë provokuar reagimin e tij.

Pas fillimit të luftës në Ukrainë, politikanët baltikë filluan me këmbëngulje dhe vendosmëri një luftë kundër të gjithëve dhe gjithçkaje ruse në tokën e tyre, për shkak të afërsisë së tyre me armikun, Rusinë.

Marrësit e parë të sulmit ishin shtetas që identifikoheshin si rusë etnikë.

Mes tyre është edhe pensionisti 82-vjeçar Boris Katkov, banues në Letoni që prej vitit 1966, të cilin Riga ka vendosur ta dëbojë.

Katkov kishte marrë një pasaportë letoneze dhe nënshtetësi ruse në vitin 2000. Një qytetar i moshuar si ai u përfshi në listën e personave non grata për shkak të “veprimtarisë së tij shumëvjeçare dhe sistematike në interes të Rusisë”.

Katkov është presidenti i Shoqatës për Bashkëpunim midis Letonisë dhe Rusisë, e themeluar në vitin 1999, një platformë për qytetarët rusë që synon të promovojë ndërveprimin me Federatën Ruse.

Megjithatë, sipas shërbimeve të sigurimit shtetëror të Riga-s, prania e Katkov në territorin e Letonisë ishte bërë e papranueshme.

Gruaja, fëmijët dhe nipërit e tij mbetën në Letoni. Fakti që e gjithë familja e tij është përtej kufirit nuk i ka penguar politikanët të ndjekin vendimet e tyre.

Me këtë absolutisht nuk nënkuptohet se Katkovi nuk njeh mëkate, se biografia e tij është e pastër dhe nuk paraqet hije që mund të shërbejnë si pretekst.

Por bëhet fjalë për një personazh që e ka kaluar gjithë jetën në Letoni, largimi i të cilit, pavarësisht moshës, situatës familjare dhe pasaportës ruse, nuk mund të mos duket si një hakmarrje.

Katkov është vetëm një nga mijëra shtetasit rusë që jetojnë në Republikën Baltike, të cilët dështuan në provimin e gjuhës letoneze.

Që nga fillimi i luftës në Ukrainë, marrja e testit të gjuhës ka qenë një kërkesë e domosdoshme për zgjatjen e lejes së qëndrimit. Kjo është arsyeja pse deklarata e Putinit ka logjikën e vet.

Nuk mohohet kurrsesi fakti se, bazuar në atë që shohim, Putini e sheh veten si një lloj “rikuperuesi të tokave ruse”.

Megjithatë, përpara se të përgatitemi për armiqësi dhe të frikësojmë popullsinë evropiane duke pasur frikë nga një pushtim i mëtejshëm i Rusisë, duhet të kemi parasysh se si po shkojnë gjërat në front, si po ecën lufta dhe si po subvencionohet.

Deri më sot, Rusia nuk ka aftësitë për të nisur operacione ushtarake në shtete të tjera përveç Ukrainës.

Ajo mezi mund të llogarisë në një numër të mjaftueshëm burrash dhe industria e luftës tashmë shpreh potencialin e saj maksimal për të garantuar atë që nevojitet për konfliktin me Kievin.

Për të mos përmendur se, sipas asaj që raportuan vetë ushtarët, të mbetur në të ftohtë, të uritur dhe të rrahur nga komandantët e tyre, ata që dërgohen në front shpeshherë nuk kanë municion, as pajisje ushtarake, as pajisje emergjente.

Çdo spekulim për skenarin e një sulmi ndaj vendeve të NATO-s është alarmues.

Është e qartë se vendet në kufi me Rusinë janë të frikësuar dhe, për shkak të pozicionit të tyre gjeografik, duhet të marrin parasysh çdo rrethanë, të vetëdijshëm se Moska i sheh si një dritare drejt Evropës.

Ngritja e fortifikimeve mbrojtëse do të jetë më së shumti në gjendje të frenojë flukset migratore, por kurrë nuk do të përfaqësojë një pengesë për një sulm të mundshëm rus.

Njëherazi, agresioni nuk mund të përjashtohet plotësisht, pasi qeniet njerëzore nuk janë në gjendje të paragjykojnë sjelljen e një personi që është jashtë mendjes ose në kontrollin e deliriumit.

Por kjo nuk do të thotë se në Kremlin punojnë idiotë të nderuar, të cilët, duke mos u kujdesur për aftësitë reale ushtarake, mund të bëjnë luftë kundër anëtarëve të NATO-s.

Përkundrazi, në kryeqytetin rus janë të vetëdijshëm se pasojat e një veprimi të tillë do të ishin të tmerrshme.

Konflikti midis Rusisë dhe Ukrainës është një gjë. Lufta kundër NATO-s është një gjë tjetër.

Nuk janë vetëm vendet baltike ato që preken nga frika se Putini mund të sulmojë. Edhe Gjermania ka vendosur të përgatitet për këtë eventualitet.

Sipas Bild, faza e parë e konfliktit mund të arrijë tashmë në shkurt të këtij viti, kur Rusia do të mobilizojë 200 mijë burra të tjerë, gjë që do të garantojë suksesin e ofensivës në Ukrainë verën e ardhshme.

Tabloidi gjerman raporton gjithashtu se kur Ukraina “të humbasë për shkak të mungesës së ndihmës perëndimore dhe sulmit në shkallë të gjerë nga ushtria ruse”, do të ketë një përshkallëzim edhe në Evropë.

Nuk do të ketë asnjë mobilizim në Rusi, të paktën derisa Putin të rizgjidhet president i vendit për gjashtë vitet e ardhshme.

Edhe nëse lufta në Ukrainë do të përfundonte nesër në mëngjes, Rusisë do t’i duhej një kohë e gjatë për t’u rikuperuar plotësisht dhe për këtë arsye nuk do të ishte në gjendje të mbante një luftë në shkallë të gjerë.

Me gjithë shfaqjen e guximit dhe propagandës, jeta në Rusi sot është gjithçka tjetër veçse e thjeshtë.

Dhe pas përfundimit të luftës me Ukrainën do t’i duhet të përballet me një periudhë të gjatë dhe të vështirë rikuperimi, për të mos thënë që as Putini nuk është i përjetshëm dhe një ditë, për arsye natyrore ose jo, ai nuk do të jetë më atje.

Njeriu i madh dhe i tmerrshëm nuk është më aq i ri.

Megjithatë, sipas analistëve ushtarakë perëndimorë, kapaciteti luftarak i vendeve evropiane është aktualisht në nivelin më të ulët dhe forcat e armatosura janë të pafuqishme.

Nëse e masim gatishmërinë e ushtrisë së një vendi në rast lufte në bazë të sasisë së fondeve të akorduara për ushtritë, duket se Evropa nuk e ka atë që duhet.

Dhe dihet se çfarë mund të ndodhë nëse një luftë e re shpërthen këtu nesër.

Duke pasur një fqinj kërcënues si Rusia në pragun tonë, natyrisht, duhet të jemi gjithmonë të gatshëm për çdo gjë.

E nëse aftësitë tona nuk janë të mjaftueshme, do të duhet t’i forcojmë.

Sa më shpejt të jetë e mundur.

Shkrim nga Vera Politkovskaja për “La Repubblica”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.