Hezbollahu – Raketat, dronët dhe tunelet e ‘lëvizjes më të madhe terroriste’ të lindur në Liban

Një natë shtatori, gati tridhjetë vjet më parë, djali i tyre i madh Hadi u vra në një pritë.

Ata thonë se Hassan Nasrallah u mbyll në një dhomë, pa thënë asnjë fjalë. Aty qëndroi deri në agim. Pastaj doli dhe tha vetëm: “Jam i lumtur që jam bërë baba i një dëshmori ”.

Disa ditë më vonë, izraelitët i dërguan fotot e djalit të vdekur dhe i propozuan një shkëmbim për trupat e disa ushtarëve: “Mbaje”, ishte përgjigja, “ne kemi shumë Hadi të tjerë gati për t’u bashkuar me luftën”.

Në këto njëzet vjet si udhëheqës i lartë i Hezbollahut, Nasrallah na është lutur shumë. Dhe punoi edhe më shumë.

Njëzet mijë luftëtarë dhe po kaq rezervistë, por ka nga ata që flasin për 60 mijë, madje 100 mijë burra në dispozicion (kundër 160 mijë ushtarëve dhe 350 mijë të tërhequrve nga Tsahal).

“Lëvizja më e madhe terroriste në botë”.

Një ushtri e vërtetë, e financuar nga Irani me 700 milionë dollarë në vit. Një arsenal raketash kundërajrore Sa-6, raketa Katyusha-2 dhe raketa Fajr të afta për të goditur Haifën dhe më tej.

Dhe pastaj dronët vdekjeprurës iranianë, të parë tashmë në veprim në Ukrainë, dhe tanket, njësitë speciale, kamikazët…

Kundërspiunazhi i Hezbollahut konsiderohet gjithashtu ndër më efikasët në Lindjen e Mesme: kjo u demonstrua në vrasje të kryeministrit libanez Rafik Hariri, duke goditur satelitët e telekomanduar nga Tel Avivi dhe duke zmbrapsur, mbi të gjitha, 40 mijë izraelitë që hynë në Liban në vitin 2006.

Hezbollahu është një shtet brenda shtetit libanez: ai mbështetet në mirëqenien dhe konsensusin e madh popullor, në mbështetjen e Sirisë dhe Rusisë.

“Por ajo që kemi është besimi – motoja e komandantit Fieddine – Dhe Zoti është më i fortë se ju, se anijet tuaja luftarake dhe të gjitha armët tuaja”.

Sulmet me raketa kanë qenë pothuajse të përditshme që nga vjeshta e kaluar.

Një nga më të bujshmet ishte ai i korrikut në fushën e futbollit të fshatit të vogël druze të  Majdal Shams, në veri të Izraelit, ku humbën jetën 11 fëmijë.

Episodi e përkeqësoi më tej krizën në rajon, duke na afruar gjithnjë e më shumë me hipotezën e “luftës totale” për shkak të reagimit të ashpër të Izraelit.

Nëse është e vërtetë që deri më tani ne jemi kapur pas fillit shumë të hollë të negociatave të orkestruara nga Shtetet e Bashkuara, Katari dhe Egjipti, dhe për faktin se Hezbollahu nuk është dukur kurrë i bindur vërtetë për t’i shpallur hapur luftë Izraelit, është po aq e vërtetë se shiu i raketave që goditi shtetin hebre mëngjesin e 25 gushtit i dha një tjetër tronditje ekuilibrit të pasigurt .

Hezbollahu nuk ka reshtur kurrë së përkushtuari rrjetit të tij kilometërsh të tuneleve në të cilat qarkullojnë kamionë raketash: tunele me kilometra, aq të gjera sa ato të një metroje.

Është Libani i nëndheshëm i Hezbollahut.

Pak ditë më parë ata publikuan një video propagandistike. Paralajmërimi është i pagabueshëm: këtu është rrjeti nëntokësor që do t’ju pengojë të na mposhtni.

Në nëntë muajt e fundit, Hezbollahu e ka parë klasën e tij sunduese të goditur disa herë.

Ndër sulmet e synuara të Izraelit janë ato që eliminuan disa nga eksponentët kryesorë të organizatës libaneze.

Në janar, Wissam Hassan Al Tawil, komandanti ushtarak i forcave elitare të Hezbollahut Radwan, u vra.

Pak më parë, Saleh Al-Arouri, numri dy i Hamasit, kishte rënë gjithashtu në një sulm izraelit në Bejrut.

Pas kësaj, edhe Fuad Shukr, kreu i gardës së vjetër të organizatës libaneze, iu desh t’i nënshtrohej dinakërisë së Mosadit.

Edhe pse vrasja që prishi më së shumti ekuilibrin e pasigurt në Lindjen e Mesme ishte ajo e liderit politik të Hamasit, Ismail Hanyeh, i cili vdiq në një bastisje teksa vizitonte Teheranin.

I vetmi që duket i pathyeshëm është  Jahya Sinwar, kreu i Hamasit.

“Dilema e Hezbollahut”, e quajti atë gazeta Yedioth Ahronot.

Një dilemë që ka zgjatur që nga viti 1982 dhe tani është edhe më keq: “Në luftën në Siri në 2017 – thotë Ariel Kahana, korrespondent historik izraelit – pyesja veten pse nuk e sulmuam Hezbollahun. Ata ishin në vështirësi. Shumë të vrarë ose të plagosur, Nasrallah, i cili u kontestua nga njerëzit e tij. Ne patëm një mundësi të madhe. Do të kishim paguar një çmim të lartë, sigurisht. Por ne kemi paguar për të që nga viti 2006: raketat e Hezbollahut janë gjithnjë e më të sofistikuara. Në vend të kësaj nuk u bë asgjë. Sot, ai viti 2017 është shumë larg. Dhe ja ku jemi në qoshe. Ajo që duhet të kuptojmë është se ju duhet t’i goditni ata së pari nëse nuk dëshironi që ata t’ju godasin. Sepse objektivi i tyre tani është i qartë: të na shkatërrojnë, duan të na pushtojnë”.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.