Bejrut, Hezbollahu mes parashikimeve dhe maktheve: “Po sikur Izraeli të godasë Nasrallahun?”

Papritur një zhurmë, të gjithë kthehen drejt burrit me duar të mbështjella me të bardha, e prekin, e bekojnë, e rrethojnë si për ta mbrojtur.

“Ai është nga Hezbollahu, një nga shumë të plagosurit nga shpërthimet, por nuk mund të flasin me të, ata nuk janë të autorizuar”, thotë Ahmad, i cili jeton në Dahieh.

Është dita e funeralit, e para pas masakrës së së Premtes së Zezë: mbi 37 të vdekur, 3 fëmijë, 7 gra, të paktën një duzinë luftëtarësh dhe dy komandantë të lartë të Hezbollahut të varrosur nga raketat izraelite në një ndërtesë civile në Dahieh, lagjen qendrore.

Operativ i Hezbollahut në Bejrutin e Jugut, i cili tani e gjen veten të pambrojtur siç nuk ka ndodhur që nga viti 2006, që nga lufta e fundit me Izraelin.

Luftëtarët e rinj duken të trimëruar nga sulmet e fundit, të gatshëm – thonë – për betejë.

“Izraeli dëshiron të na shkatërrojë si popull dhe si vend, të na ulë, por nuk ia del dot”, thotë Hasani, 19 vjeç, një student i inxhinierisë, i veshur me të zeza.

“Do të duhet kohë, por Hezbollahu do të zëvendësojë komandantët e vjetër me një brez të ri”, siguron Ali.

Kjo është linja e treguar nga Ministri i Jashtëm iranian, Abbas Araghchi, me evokimin e Khomeinit, babait të revolucionit islamik.

“Çdo flamur që bie nga duart e një komandanti të aftë do të merret dhe ngrihet nga një komandant tjetër”.

Mos tregoni asnjë dobësi.

“Jemi mësuar me shkatërrimin këtu, me bombardimet, nuk na trembin”, thotë Fatemeh, një nga pleqtë e lëvizjes, i ulur pranë lapidarëve me krenarinë e martirizimit.

Por pas entuziazmit dhe të njëjtave përgjigje ndaj gazetarëve, klima në kështjellën e Hezbollahut ka ndryshuar, më e tensionuar, më e kujdesshme.

Paranojak.

Masat e sigurisë janë më të rrepta se vetëm një muaj më parë dhe kjo po thotë diçka.

Sytë ngrihen vazhdimisht drejt qiellit, për të parë dronët që gumëzhinin mbi kokat e Dahieh: Izraeli është atje lart, por ku tjetër?

Operacioni “telefonata vdekjeprurëse”, siç e quajnë ata zinxhirin shpërthyes kanë prekur në sigurinë e lëvizjes dhe ndjenjës së sigurisë së komunitetit që jeton përreth.

Aftësitë operacionale të Hezbollahut janë dobësuar, zinxhiri i komandës është amputuar: ndjenja e mbrojtjes nga luftëtarët fqinj po lëkundet dhe dyshimet po shumohen.

Kush tradhtoi? Kush foli?

Këto janë pyetje që në publik, askush nuk mund dhe nuk dëshiron t’u përgjigjet, por privatisht ndonjë fjalë fluturon.

A ka pasur rrjedhje? Është pyetja për një veteran të Partisë së Zotit, një që humbi tre vëllezër dhe një nipin në front.

Ai do të donte t’i shpëtonte asaj pyetjeje, pastaj ai thjesht thotë: “Sigurisht”.

Që nga 30 korriku, me vrasjen e Fuad Shukr, numri dy i lëvizjes, duket se është hapur një vakum në sistemin e sigurisë së Hezbollahut.

Në Dahieh ju thonë se ka nga ata që kanë lejuar të blihen nga Izraeli, por janë thashetheme të popullit.

Frika tani është se Izraeli synon ta shtyjë veten edhe më lart, deri në të papërshkrueshmen, deri te Nasrallahu.

Shqetësimi shkon përtej Partisë së Zotit.

Dahieh nuk është më e njëjta Dahieh e mbushur me skuter, tregje dhe dyqane plot, njerëz në rrugë në çdo orë.

Frika është se nuk ka më asnjë vijë të kuqe, se Izraeli është i gatshëm të bëjë gjithçka derisa Hezbollahu të ndajë fatin e tij nga ai i Hamasit.

Dhe Nasrallah përballet me një dilemë të vështirë: nëse ai përpiqet të rivendosë paprekshmërinë e Bejrutit Jugor, ai rrezikon “t’i japë Netanyahut atë që dëshiron, përshkallëzimin”.

Por nëse nuk e bën, do të duhet të pranojë që Dahieh tani është pjesë e frontit.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.