Ky është një shkrim i një serie nga Ezio Mauro për La Repubblica, me rastin e 100 vjetorit të vdekjes së Leninit
Përpara asaj dere të bardhë ndaloi, sikur të ishte pragu i botës së re që ndiqte prej vitesh, pika e hyrjes në revolucion, pa rrugëdalje. Pastaj ai hyri pa trokitur në dhomën në të majtë në fund të korridorit 180 metra në katin e tretë të Smolnij, shtabi i kryengritjes bolshevike, një bivuk ushtarësh, thesë, pushkë, çanta shpine, mes mbeturinave dhe pështymës në tokë.
Vladimir Iliç ishte i panjohur: prapa lejes sovjetike të regjistruar për Konstantinos Petrovic Ivanov ishte një i huaj, me gjurmë boje në një parukë gri, syze me skelet masiv, një shami të mbështjellë rreth kokës së tij nën një kapele të shtypur. Pa atë mjekër që jemi mësuar ta shohim, por me mjekër të kuqërremtë dhe mustaqe. Duke kaluar si anonim, duke u shtirur si i dehur në qytetin e rrëmujshëm, Lenini në fakt po hynte në paradhomën e pushtetit rus në mesnatën e 6 nëntorit 1917.
Ai i kishte shpëtuar mbrojtjes maniake të organizatës bolshevike, e cila pas urdhrit të arrestit të qeverisë dhe bastisjeve në shtëpinë e motrës së Iliçit, kishte vendosur ta fshihte në lagjen e fabrikave, në Vyborg.
Katër muaj si emigrant i paligjshëm, fillimisht në shtëpinë e shokëve të tij dhe më në fund në Finlandë, i maskuar si njeriu që kujdesej për zjarrin në trenin për në Helsingfors.
Ndërsa ethet kryengritëse rriteshin, Lenini zhytej në padurim, gjithnjë e më shumë i irrituar me Sovjet-in, i cili, për të mos humbur liderin e tij në orën vendimtare, e izolonte atë në siguri, por edhe në distancë, përsëri larg zemrës së vrullshme të revolucionit.
Ai u dërgonte udhëzime sovjetikëve, që të lexoheshin duke ngrohur shkrimin mbi flakë, më pas vendosi se duhej të jetonte me çdo kusht energjinë e atyre orëve dhe u kthye në Shën Petersburg, i fshehur në banesën bolshevike të militantes së vjetër Margherita Fofanova.
Dritat e fikura, asnjë zhurmë, një hendek si rrugë shpëtimi emergjent, por më në fund mundësia për të marrë pjesë në mbledhjen vendimtare të Komitetit Qendror klandestin, i cili me votën e Leninit plus nëntë të tjerë vendosi kryengritjen e menjëhershme, duke kapërcyer opozitën e Zinoviev-it dhe Kamenev-it.
Tani ai ishte në zyrën e Lev Trotsk-it, zemra dhe truri i guerilës urbane bolshevike, më shumë taktik sesa luftarak, sepse Lev Davidovich kishte zhvilluar një teknikë pushtimi që i linte të paprekura pallatet e pushtetit të mbrojtur me topa, për t’i çmontuar një nga një qendrat nervore të kryeqytetit, duke shkëputur nga rrjeti qeveritar zyrat telefonike, telegrafike dhe postare, stacionet, portet, të gjithë mekanizmin tekniko-operativ që rregullon funksionimin e përditshëm të qytetit.
Kështu St. Petersburgu u çalë dhe u shua ndërsa kalonte nga dora në dorë, për t’u ndezur më pas përsëri nën autoritetin e ri, dhe leva e drejtimit që kontrollonte Kerensky përfundoi shpejt në marshin neutral, duke mos komanduar asgjë.
Harta e qytetit që po ndryshonte zot ishte e hapur në tryezën e Trotsk-it.
“Kjo dhomë është e juaja”, tha menjëherë Lev Davidovich, duke i treguar Leninit një shtrat të gatshëm pas ndarjes ku ishte legeni dhe enët për tualetin, dhe i tregoi vendin në tavolinë.
Pikërisht nga ky observator i verbër, që qetësohej gjithnjë e më shumë nga lumi i telefonatave me njoftimin e pjesëve të reja të qytetit të pushtuara, dy liderët revolucionarë udhëheqin kryengritjen në të ftohtin e natës së parë bolshevike të Rusisë.
Megjithatë, asnjë revolucion nuk realizohet me të vërtetë pa një pushtim simbolik me të cilin të zhytet në legjendë dhe tragjedi.
Në atë tetor 1917 në Shën Petersburg janë dy emblema të botës së vjetër dhe të re, Pallati i Dimrit dhe sovjetikët.
Lenini nuk do të flejë kurrë në shtratin e Carit ku Kerensky kaloi netët e tij Napoleonike, derisa nën presionin e stuhisë bolshevike në kryeqytet, ambasadori amerikan i vuri në dispozicion një makinë me flamurin me yje dhe viza për t’i shpëtuar kërkimit të përforcimeve të kota.
Por as udhëheqësi bolshevik atë natë nuk i shpëton magjepjes nga Pallati që do t’i dorëzohet kryengritjes: Lenini pyet Trotsk-in pse Garda e Kuqe nuk hyn në pallat dhe pikërisht në atë moment zhurma e topit që gjuan nga kryqëzori Aurora qëllon duke përshpejtuar epilogun, me dorëzimin e ministrave.
Hapat e fundit nga 1 mijë e 786 dyert e rezidencës perandorake dhe pasqyra e madhe e artë dyfishon imazhin e pamundur të revolucionit që arrihet duke nënshkruar një raport, për t’i komunikuar historisë dhe burokracisë arrestimin me shumicë të qeverisë.
Më herët, gjatë natës, katedralja bolshevike kishte kremtuar ritin publik të marrjes së pushtetit.
Tashmë padronët e Smolny-t, Instituti për Edukimin e Vajzave Fisnike, revolucionarët shpërthejnë derën e sallës së ballos dhe fusin 650 delegatët e Kongresit të Dytë Pan-Rus.
Jashtë, Shën Petërburgu nuk ka nevojë për njoftime për të kuptuar se ora vendimtare tashmë është afër.
Në orën dy të pasdites dyqanet mbyllin dyert, nga tre pasdite zyrat janë boshatisur, në perëndim të diellit rrugët janë të shkreta dhe nëpër furra ka bukë vetëm për tre ditë, sikur të ishte e kotë të siguroheshe për të ardhmen.
Dhe ja ku dëgjohen duartrokitjet që përshëndesin ardhjen e Trotsk-it.
Ai shikon dhomën që vlon dhe befas hesht.
Si një aktor shqipton formulën solemne: “Në emër të Komitetit Revolucionar Ushtarak unë deklaroj se Qeveria e Përkohshme ka pushuar së ekzistuari”.
Një shpërthim duartrokitjesh, britmash, fishkëllima gëzimi.
Ai kërkon heshtje: “Sovjeti po kryen një eksperiment që nuk ka precedent në histori, duke krijuar një regjim që nuk do të ketë interesa të tjera përveç nevojave të punëtorëve, fshatarëve dhe ushtarëve”.
Është një shpallje dhe ngjall gëzim, por nuk ka mbaruar.
Trotsky ndal duartrokitjet dhe me një tundje të dorës shpall njeriun për të cilin të gjithë flasin dhe që shumë nuk e kanë parë kurrë, mishërimin e komunizmit bolshevik, pseudonimin e revolucionit: atë, Leninin.
Ku? Të gjithë sytë e kërkojnë për t’i dhënë fytyrë zërave dhe legjendave që i paraprinë ardhjes së tij, të zmadhuara nga urdhri i arrestit që e ndjek prej muajsh.
Papritur, ja ku është. Ai është i huaji që doli papritur nga 120 ditë klandestiniteti, 20 vjet mërgim, 36 muaj izolim: tullac, i shkurtër në shtat, pa mjekër dhe mustaqe që ka në fotografi, është e vështirë ta njohësh vetëm nga gërvishtja e zërit të tij, thuajse i ngjirur kur drejton gishtin tregues përpara, sikur t’i drejtohej drejtpërdrejt turmës.
Ai ishte ngritur nga shtrati në mes të natës së fundit para revolucionit për shkak të urgjencës së shkrimit të “dekretit të tokës” me heqjen e menjëhershme të pronës bujqësore private, sepse duhej të ishte akti i parë i qeverisë së re.
Tani ai është këtu: me një hap, ai hyn në sallën e vjetër të ballos, në kongresin sovjetik dhe në kronikën e revolucionit, që prej nga klandestiniteti do ta çojë atë në krye të qeverisë bolshevike.
“Pushteti shtetëror”, njofton ai ,“ka kaluar në duart e Komitetit Revolucionar Ushtarak, një organ i sovjetikëve. Kauza për të cilën luftoi populli, pra paqja, heqja e pronësisë së tokës, kontrolli i punëtorëve mbi prodhimin, është i siguruar”.
Është momenti suprem i revolucionit, kur premtimet janë ende të paprekura, gabimet e shmangshme para se të bëhen tmerre: ai moment në të cilin, thotë Irene Nemirovsky, e cila ishte fëmijë në Shën Petersburg, “njeriu ende nuk e ka zhveshur veten nga keqardhja njerëzore dhe ai ende nuk është i poseduar nga djalli, i cili megjithatë i afrohet dhe i shqetëson shpirtin”.
Sovjet-i në këmbë po këndon Internacionalen.
Gjithçka ndodhi në publik, lëvizjet njëra pas tjetrës ndërkohë që asgjë nuk e kundërshtonte realisht, sikur ai 7 nëntor të ishte një takim i pashmangshëm, i shkruar në fatin e Shën Petërburgut.
Por nëse shikoni prapaskenat e revolucionit, ka gjurmë të bollshme të shqetësimit të rebelëve, frika e një reagimi të fundit të sistemit, dyshimet e fundit që shkarkohen në një dhomë të vogël me karrige të bardha të grumbulluara, pranë sallës së Sovjet-it.
Gjatë natës Trotsky dhe Lenin-i shtrihen këtu në batanijet e hedhura në dysheme, përpiqen të flenë të paktën një orë, por është e kotë.
Në errësirë, Lenini bën një rrëfim: “E dini, pas persekutimeve, internimit, pasi jeni të jashtëligjshëm, ja ku është pushteti… Të merret mendja nga vertigo”.
Një pauzë, pastaj përsëri Lenini, me zë të ulët: “Dhe çfarë do të ndodhë nëse Garda e Bardhë do të vrasë ty dhe mua? A mendoni se Sverdlovsk dhe Buharin do ta shpëtojnë atë?”.
“Por ndoshta”, përgjigjet Trocki duke qeshur “ata nuk do të na vrasin”.
“Djalli e di”, përfundon Lenini, duke evokuar në teatrin e madh të revolucionit të vetmin personazh që ende mungonte dhe që priste në tregimin e Marina Tsvetaeva-s “i ulur në shtrat, lakuriq, me lëkurën gri të një qeni danez, me sy të bardhë blu si ato të një baroni baltik, krahët e shtrirë deri në gjunjë”: dëshmitar i gjithçkaje ndër shekuj, duke pritur atë që duhet të ndodhë çdo herë, e më në fund ndodh.
Nata e fatit ka ende kohë, para agimit revolucionar, të tregojë kolonën e ministrave të arrestuar që parakalojnë në errësirë të shoqëruar nga policia drejt burgut, në kalanë e Pjetrit dhe Palit.
Disa orë më vonë u bë kalimi i pushtetit shtetëror në qeverinë punëtore-fshatare, e cila për të shënuar ndarjen me demokracinë borgjeze u quajt Këshilli i Komisarëve Popullorë.
Lenini bëhet Kryetar i Qeverisë, Trotsky Komisioner për Punët e Jashtme, Rykov për Punët e Brendshme, Stalini për kombësitë, Lunacharsky për Arsimin.
Fillon eksperimenti i qeverisë së parë komuniste që dëshiron të infektojë botën nga Rusia.
Një ardhje e zhveshur, pa një rit që siguron shenjtërinë profane të sovranit të ri, në një vend që gjatë 1 mijë vjetësh e kishte parë të mbahej shpata, zjarri dhe kryqi përpara Vladimirit në ditën e kurorëzimit të tij në Kiev, car Aleksin të dalë nga slita mbrtërore mbuluar me një mantel të stolisur me gozhdë ari dhe argjendi, Pali I të mbërrinte me kalë në takimin me kurorën dhe Ivani, i cili do të bëhet i tmerrshmi, të ngjisi 12 shkallët për të arritur në fronin ku Mitropoliti Macarius do ta lyejë me vaj, përpara se t’i dorëzojë skeptrin.
Epoka e re jo vetëm që ishte pa ceremoni, duke përfaqësuar një thyerje në histori dhe një fillim të ri, por për herë të parë ajo përjetoi një fuqi të pafe, ekskluzivisht njerëzore në ndarjen e paprecedentë ruse midis qiellit dhe tokës.
Lenini del me vetëdije nga mbingarkesa e përhershme e kufizimeve qiellore dhe garancive të botës tjetër, dhe thyen vazon mistike të treshes “Ortodoksia, Autokracia dhe Populli” mbi të cilin bazohet shpirti rus.
I pagëzuar, i martuar në kishë, Lenini fillimisht deklaron se “çdo mbrojtje e idesë së Zotit është justifikimi i reagimit”, pastaj nis një fushatë kundër priftërinjve ortodoksë “feudalët me petka, armiq gjakatarë të popullit”, anulon mësimet fetare nga shkollat, urdhëron grabitjen e objekteve të shenjta në kisha dhe urdhëron “ekzekutimin e një numri sa më të madh të anëtarëve të klerit reaksionar”: 20 mijë të ekzekutuar në vitet e para pas tetorit, duke përfshirë priftërinjtë dhe famullitë.
Patriarku Tikhon e kupton që ngjitja në Kalvar ka filluar.
Fillon nga denoncimi i “kupës së zemërimit të Zotit që vërshon mbi ne”, paralajmëron se “shenjat e Antikrishtit shfaqen në shpirtin rus”, shpall “persekutimin, kur misteret nuk festohen më, të vdekurit do të varrosen pa bekim, nuk do të dëgjohet më kumbimi i kambanave” dhe më në fund arrin në shkishërimin e bolshevikëve: “Me fuqinë që na vjen nga Krishti, ne lëshojmë kundër jush anatemën e shenjtë dhe ju ndalojmë t’u afroheni sakramenteve të shenjta, nëse mbani ende një emër të krishterë”.
Pasi ka shuar me forcë qirinjtë e ndezur nëpër kisha, Bolshevizmi ecën i vetëm në Rusinë e re dhe duke mos qenë në gjendje të krijojë të shenjtën, shpik mitin, i cili në shtetin e sapolindur përmblidhet në demiurgun e tij.
Lenini nuk e lë pas dore pushtetin, e ushtron atë, nuk ecën teatralë në rrugën imagjinare të fitores si Trotsky-i, i cili e admiron veten në pasqyrën e historisë teksa flet.
Nuk ka te Lenini metamorfoza para dhe pas pushtimit të komandës.
Në takimet publike ai shfaqet si zakonisht në mënyrë anonime, sikur të dilte çdo herë nga normaliteti i përditshëm, e vetmja pikë fikse në vorbullën e madhe të revolucionit.
Por fjalët përcjellin një obsesion, të cilin Gorki e sheh tek audienca “me shkëlqimin e ftohtë të ashklave të hekurit”, ndërsa sytë e Leninit ngushtohen kur tonet rriten, me gishtat që i rrëshqasin në jelek, nën sqetull dhe koka pa flokë e ngritur pak nga prapa, në pozën e një gjeli luftarak.
Udhëheqësi i popullit, Vladimir Ilyich ishte i vetëdijshëm se ishte kthyer në një simbol.
Një ditë në zyrën e saj Angelica Balabanoff pa një burrë të ulur në një tavolinë anësore.
“Ai është një skulptor”, shpjegoi Lenini, “dhe kjo është hera e tetëmbëdhjetë që vjen për të modeluar kokën time. I nënshtrohem këtij rituali sepse e konsideroj të dobishëm, vërtet të nevojshëm. Fermerët tanë janë dyshues, nuk lexojnë, duhet të shohin për të besuar. Nëse e shohin figurën time, do të binden se Lenini ekziston”.
Një autoritet i natyrshëm, si kur Iliç zbriti nga treni që po e kthente në Rusi, u thirr papritur roja e nderit të bëntë ritin, jashtë çdo protokolli dhe çdo urdhri; ose përsëri pak më vonë, kur u transportua në shtëpinë e motrës së tij Anës, në via Sirokaja 52, në frëngjinë e një automjeti të blinduar që po udhëtonte nëpër Shën Petersburg me revolucionin në bord.
Bertrand Russell e takoi atë në vitin 1920, tanimë më qeverisje “Asgjë”, shpjegoi ai “nuk zbulon tek ai njeriun që mban pushtetin në duart e tij. Ai është diktatorial, i qetë, i paaftë për frikë, i lirë nga ekzibicioniizmi, një teori e mishëruar, me pak dashuri për lirinë, dhe konceptimi materialist i historisë është gjaku i tij”.
Aty ku miti nuk arrin, fillon terrori.
Mungesa ushqimore e “komunizmit të luftës” bën që regjimi sovjetik i sapolindur të lëkundet, nën rrethimin e urisë.
Poshtërimi i paqes Brest-Litovsk me Fuqitë Qendrore ndez luftën civile me “të bardhët” kundër-revolucionarë, ndërsa rekrutimi masiv në Ushtrinë e Kuqe zbraz kampet, por nuk ndalon ortekun e dezertimeve, duke shkaktuar revolta fshatare kudo dhe një shtypje e egër qeveritare.
Menjëherë pas 7 nëntorit, Lenini shpalli “dekretin e paqes”, me një lloj thirrjeje universale: “Ne ofrojmë paqe për të gjithë popujt në bazë të këtyre kushteve: pa aneksim, pa dëmshpërblime, të drejtën për vetëvendosje”.
Tani, më 24 shkurt 1918, ai shkroi në Pravda: “Sulmuesi na ka mundur, dërrmuar dhe poshtëruar, por ne jemi të aftë ta mbajmë këtë peshë. Bëhet fjalë për nënshkrimin e kushteve të paqes tani, ose të nënshkruhet dënimi me vdekje i qeverisë sovjetike në tre javë”.
Marrëveshja Brest-Litovsk u miratua, por vetëm pas kërcënimit të Leninit për dorëheqje: fundi i luftës paguhet nga Rusia me humbjen e Lituanisë, Courland, Estonisë, Finlandës dhe Ukrainës, me 56 milionë banorë më pak, një e treta e hekurudhave, 53 për qind e impianteve industriale.
Trazirave dhe protestave qeveria iu përgjigj me krijimin e “Komisionit të Jashtëzakonshëm për luftën kundër kundër-revolucionit”.
Është Çeka, policia sekrete bolshevike, nëna e Ghepës së pari, e NKVD-së dhe më pas e KGB-së, e udhëhequr nga Felix Dzerzinskij me detyrën specifike të “zbulimit dhe likuidimit” me një represion të egër çdo përpjekje për kundër-revolucion apo sabotim, “nga çfarëdo anë qoftë”.
Dhe në fakt orëndreqësi Jacob Jurovsky ishte një çekist 39-vjeçar, i cili u dërgua në Ekaterinburg në korrik 1918 si komisar në Shtëpinë Ipat’ev ku ishin të burgosur Car-i, Carina Alix, Tsarevich Alexei, i cili ishte 14 vjeç dhe i sëmurë, vajzat Ollga, Tatiana, Maria, Anastasia dhe ajo që kishte mbetur nga oborri perandorak, katër persona: mjeku, shërbëtorja, kuzhinierja dhe një lakej.
Ashtu si çekistë janë dhjetë të burgosurit e luftës të zgjedhur për të kryer ekzekutimin dhe të stërvitur me 14 pistoletat e reja që Yurovsky futi në bodrum një mbrëmje më parë.
Në mesnatën e datës 16 të burgosurit u zbritën poshtë dhe më pas u rreshtuan në forme freskoreje, si për të bërë një fotografi në grup.
Ishin vetëm pak çaste.
“Njerëzit tuaj po përpiqen t’ju çlirojnë”, thotë Jurovsky “ne duhet t’ju pushkatojmë të gjithëve”.
Ai qëllon i pari Carin, është gjithnjë ai që merr në shenjë dhe godet Aleksej në kokë, rreth e rrotull është masakër.
Ata i shpërfytyrojnë trupat me acid sulfurik, i presin në copa, i djegin dhe i hedhin në gropa në tokë, në Ganina Jama, në përpjekje për të fshehur atë që është e pamundur të fshihet.
Periferia bolshevike e kreu krimin, por qendra vendosi gjithçka.
Trotsky do të pyesë Sverdlovin, kryetarin e Komitetit Ekzekutiv, se kush mori vendimin.
“Ne, këtu”, është përgjigja, “Iliç mendoi se nuk duhet t’i lëmë të bardhëve një simbol rreth të cilit të mblidhen”.
Do të jetë ai, Sverdlov, që do t’i japë lajmin qeverisë në mbrëmjen e datës 18, duke ndërprerë vetëm për një moment punën e Sovnarkomit, Këshillit të Komisionerëve që po shqyrtonte një dekret për çështjet shëndetësore: “Tani sapo morëm lajmin se në Yekaterinburg, me vendim të sovjetit rajonal, Nikolai u pushkatua. Ai donte të arratisej”.
Lenini ndërhyn menjëherë, duke e mbyllur çështjen: “Tani le të vazhdojmë me leximin e projektligjit pikë për pikë”. Asgjë tjetër.
Maksim Gorki e kishte paralajmëruar popullin rus në fund të vitit 1917: Lenini, Trotsky dhe shokët e tyre tashmë janë dehur me helmin e kalbur të pushtetit dhe kjo reflektohet në qëndrimin e tyre skandaloz ndaj lirisë së fjalës dhe ndaj të gjitha atyre të drejtave të njeriut për të cilat luftoi demokracia.
Punëtorët duhet të kuptojnë se Lenini po bën një eksperiment në lëkurën e tyre.
Ai nuk është një magjistar i gjithëfuqishëm, por një magjistar gjakftohtë, që nuk kursen as nderin dhe as jetën e proletariatit.
Ai ka të gjitha cilësitë e një lideri, duke përfshirë amoralitetin dhe një qëndrim aristokratik, të pamëshirshëm ndaj jetës së njerëzve.
Por Lenini duket se nuk kishte dyshime.
Përballë krizës së “komunizmit luftarak” dhe zisë së bukës, ai ndryshoi programin e tij, duke prezantuar NEP, Politikën e Re Ekonomike e cila e bëri shtetin të bënte një hap prapa, duke liruar aksione të tregut për iniciativën private.
Por ai nuk dorëzohet para diktaturës së proletariatit, e cila “për të organizuar të shtypurit në një klasë sunduese duhet të shtypë shtypësit, shfrytëzuesit, kapitalistët, duke thyer rezistencën e tyre me forcë: dhe është e qartë se ku ka shtypje, ku ka dhunë, nuk ka liri, nuk ka demokraci”.
Madje, dhuna duhet të pretendohet si e domosdoshme: “Të imagjinosh socializmin në një pjatë nuk është e mundur. Asnjë çështje e vetme e luftës së klasave nuk është zgjidhur kurrë përveçse me dhunë. Kur ndodh nga punëtorët, nga masat, ne jemi për dhunë. Dhe atyre që na qortojnë dhe na akuzojnë për terrorizëm, për diktaturë, për fillimin e luftës civile, ne u themi po, ne kemi filluar luftën kundër shfrytëzuesve”.
Kjo është Rusia e të ftohtit dhe e zjarrit që shoqëron ardhjen në pushtet të bolshevikëve dhe të atij njeriu që erdhi nga mërgimi për të përmbysur një perandori, më pas zvarritur nga ndryshimi i epokës në majën e qeverisë sovjetike, e megjithatë ende i dënuar me “mbrohu dhe sulmo”, sikur të mbante stuhinë gjithmonë me vete.
Pa pushim, në mashtrimin e vogël borgjez të atij kostumit të errët të veshur me të cilin ishte kthyer në Shën Petersburg për ta përmbysur, këmishën e bardhë me jakën e rrudhur, kravatën e zezë me dizajne të vogla, të qarta, të padallueshme: gjithmonë e njëjta gjë, si ngurtësim i një ikone përmbysëse, që nga ajo natë që ndryshoi gjithçka, 7 nëntori.
Gruaja e Trotsky-t, Natalya Sedova, e pa atë të lëvizte në ato orë si një somnepur në një dhomë të mbushur me tym në Smolny.
Dukej sikur ai dhe Trotsky jepnin urdhrat ndërsa flinin, me sytë të skuqur, me qaforet e pista, me gjestet e tyre automatike dhe pothuajse pa ndjenja.
Të gjithë po i shikonin. Por vetëm Trotsky, pasi kontrolloi orën e tij në dy të mëngjesit dhe pasi bëri njoftimin që të gjithë prisnin – “ka filluar” – vuri re gjestin e shpejtë, por të pagabueshëm të Leninit, i përkulur: ndërsa shpërtheu revolucioni, Vladimir Ilyich po bënte krqyin.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
