Si po i mësojnë punonjësit e rinj shefat?

Mes ndryshimeve brenda botës së punës, nuk ka pasur kurrë një kohë më të mirë që punonjësit të kultivojnë aftësi për të menaxhojnë më mirë sfidat e vendit të punës.

Këtu lind ideja e mendësisë së rritjes.

Njëfarë besimi se punonjësit janë të aftë të përmirësojnë në mënyrë aktive aftësitë e tyre, në vend që të jenë të paaftë për të përfunduar detyra të caktuara.

Megjithatë, ky mentalitet mund të jetë më i vështirë për t’u shfrytëzuar sesa duket. Të bësh këtë do të thotë të ndihesh rehat me përqafimin e pengesave, të mësosh nga kritikat dhe të këmbëngulësh kur gjërat vështirësohen.

Edhe nëse besojmë se një këmbëngulje e tillë ia vlen të zhvillohet, në praktikë, dyshimet dhe frika mund të mbizotërojnë.

Në zemër të mentalitetit të rritjes është të mësosh të kapërcesh ndjenjat e tilla të paaftësisë ose pamjaftueshmërisë përballë pengesave dhe në vend të kësaj të njohësh një mundësi për të mësuar.

Dhe mund të ketë përfitime nga kultivimi i kësaj qasjeje.

Punonjësit me një mentalitet rritjeje mund të përdorin një aftësi të dobishme për të menaxhuar stresin, për të ndërtuar marrëdhënie mbështetëse me kolegët, për të përballuar dështimin dhe për të zhvilluar atribute për të ndihmuar në avancimin e karrierës së tyre.

Mendësia e rritjes u shfaq për herë të parë në vitin 1988 si një teori në lidhje me arsimin.

Ideja ishte se qëndrimi i studentëve ndaj përballjes me një sfidë, në vend të aftësisë së tyre të lindur, ishte një përcaktues kryesor për suksesin.

Me fjalë të tjera, idetë rreth asaj se sa të aftë jemi për të bërë diçka mund të kenë një ndikim të rëndësishëm në rezultatin e një detyre.

Teksa disa njerëz mund të anojnë natyrshëm më shumë në një mënyrë se tjetra, njerëzit nuk kanë plotësisht një mentalitet fiks ose rritjeje për të gjitha problemet, në vend të kësaj, qasja ndaj një sfide me një mentalitet rritjeje mbi një mentalitet fiks është një zgjedhje që çdokush mund ta bëjë.

Për shumë njerëz, momentet e vështirësisë shpesh nxisin mentalitete fikse.

Në të kundërt, një qasje e mentalitetit të rritjes merr një mënyrë të ndryshme në të njëjtën situatë. Njerëzit me mendësi rritjeje nuk i interpretojnë momente të tilla si dështime personale, por përkundrazi pranojnë nevojën për t’u përmirësuar.

Njerëzit që punojnë me një mentalitet rritjeje besojnë se janë të aftë për një përmirësim të tillë dhe janë në gjendje t’i zbërthejnë sfidat në hapa të arritshëm.

Kjo do të thotë të dilni nga zona e rehatisë dhe të pranoni një nivel të caktuar rreziku, pasigurie dhe potenciali për dështim që vjen kur provoni diçka të re.

Një qasje e mundshme është gjithmonë një plus në vendin e punës çka tregon se punonjësit janë të adaptueshëm dhe të gatshëm të evoluojnë brenda punëve dhe organizatave të tyre.

Por nxitja e një mentaliteti të rritjes luan një rol të rëndësishëm për të ndihmuar punonjësit të lundrojnë në turbullira si dhe të përmirësojnë elasticitetin pasi ndihen më të sigurt dhe të aftë për të përballuar vështirësitë.

Dhe kjo është thelbësore në një kohë kur shumë punonjës po luftojnë me mirëqenien në vazhdën e pandemisë.

Mendësia e rritjes jo vetëm që ofron një kornizë për trajtimin e sfidave, por një mënyrë për t’i zbërthyer ato në hapa të menaxhueshëm.

Marrja e një qasjeje pragmatike mund të ndihmojë në tejkalimin e mbingarkesës dhe gjithashtu të ndihmojë punonjësit të vendosin kufijtë.

Diçka që shumë punonjës në distancë po përpiqen ta bëjnë.

Është e mundur të praktikohet mentaliteti i rritjes individualisht, por nëse një biznes inkurajon të gjithë fuqinë punëtore të adoptojë një mentalitet rritjeje, rezultatet mund të jenë edhe më të fuqishme.

Mund të ndihmojë në motivimin e punonjësve për të trajtuar projekte sfiduese dhe për të krijuar një kulturë të integruar të të mësuarit.

Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.