Në korrik të vitit 1992, një nxënëse 15-vjeçare i ra ziles në degën e saj lokale të “Frontit Rinor”, një lëvizje studentore e ekstremit të djathtë në Romë, dhe kërkoi që ta lejonin të hynte.

Grupi i përbërë tërësisht prej meshkujsh radikalëve e takoi atë me habi, ndërsa ajo paraqiti kërkesën e saj për t’u regjistruar në kauzën e tyre.

Por, gradualisht, vajza fitoi pëlqimin e tyre, duke marrë role udhëheqësish pas tjetrit.

Tridhjetë vjet më vonë, Giorgia Meloni është në rrugën e duhur për t’u bërë kryeministrja e parë grua e Italisë, në krye të një koalicioni të krahut të djathtë që sondazhet sugjerojnë se do të fitojë pushtetin në zgjedhjet e së dielës.

Nëse partia “Fratelli d’Italia”e Melonit fiton me pjesën më të madhe të votave të së dielës, ajo do të luajë në një lojë të madhe kombëtare në një kohë të pasigurt.

Si udhëheqëse e ekonomisë së tretë më të madhe të Bashkimit Evropian, Meloni do të ketë një rol të fuqishëm në formësimin e përgjigjeve të bllokut ndaj këtyre krizave ndërsa ato shpalosen.

Shumë në Bruksel dhe në kryeqytetet më gjerë do të pyesin se kush është ajo në të vërtetë.

Çfarë i formësoi vlerat e saj? Nga vjen ajo? Si mendon Meloni?

Përgjigja, pjesërisht, qëndron mes miqve dhe aleatëve të saj nga ato ditë të hershme në Frontin Rinor të Romës.

Shumë anëtarë të grupit janë tani figura të larta në partinë që ajo drejton.

Disa janë vendosur t’i bashkohen Melonit në drejtimin e vendit.

Në atë ditë vere të vitit 1992, Meloni dukej një radikale e krahut të djathtë.

Ajo vinte nga lagjja e palëkundur ndaj të majtës, Garbatella, në Romë.

A Meloni-led government need not spell disaster for Italy's institutions | Financial Times

Shkollat si ajo dhe universitetet e zonës dominoheshin nga e majta. Thjesht përkatësia ndaj së djathtës ishte një akt revolucionar.

“Askush prej nesh nuk mund ta kishte imagjinuar ndonjëherë, qoftë edhe për një moment, atë që sondazhet thonë se mund të ndodhte”, tha Nicola Procaccini, i cili iu bashkua frontit të të rinjve në të njëjtën kohë dhe tani është një eurodeputet i Partisë.

Sipas rrëfimit të vetë Melonit, shkaku që e shtyu atë t’i bashkohej Frontit Rinor ishte vrasja në të njëjtën ditë e prokurorit të antimafia-s, Paolo Borsellino.

Por ajo që e forcoi angazhimin e tyre ndaj kauzës, sipas shokëve të saj, ishte një patriotizëm i zjarrtë – dhe një shtysë për t’u rebeluar.

Në librin e saj, “Unë jam Giorgia. Rrënjët e mia, idetë e mia”, Meloni tregon se mësuesit e saj të majtë e kthyen provimin e vitit të fundit në një lloj gjyqi të shfaqjes politike, derisa ajo kërcënoi me veprime ligjore.

“Është e qartë se ne po rebeloheshim, pasi shumica e studentëve ishin të majtë”, tha Procaccini.

Por motivimet e tyre ishin “të njëjta si sot, edhe pse më radikale … dashuria dhe zemërimi për vendin tonë dhe mënyra se si është reduktuar”.

Dega lokale e grupit të Frontit Rinor u bë e njohur si “Pulëbardha-t”, sipas novelës së kultit të Richard Bach, “Pulëbardha, Jonathan Livingston”.

Ashtu si Jonathani, ata ishin të huaj që u bashkuan për një qëllim më të madh.

Shumë nga ata kishin jetë të komplikuar familjare dhe po kërkonin një familje alternative, sipas mendimit të Melonit.

Babai i saj, i cili votonte komunistët, kishte braktisur familjen e tyre.

Politika e tyre “ishte një përvojë gjithëpërfshirëse” që të pushtonte gjithë jetën, duke përfshirë edhe marrëdhëniet.

Për një ngjarje, aktivistëve iu thuhej të merrnin telefonat dhe të telefononin miqtë jashtë politikës, kujton Procaccini.

“Ne morëm telefonat, por asnjëri prej nesh nuk kishte miq që nuk ishin në politikë”.

Grupi u përfshi në skena të dhunshme në terren kundër aktivistëve nga e majta, shpesh duke rezultuar në plagosjen e rëndë të anëtarëve.

“I gjithë brezi ynë përfundoi duke kaluar disa ditë në spital. U trajtova për plagë, një krah të thyer. Kjo ishte pjesë e normalitetit tonë”, tha Giovanbattista Fazzolari, tani një senator dhe një nga këshilltarët më të afërt të Melonit.

Procaccini pohon se, kur nuk luftonin me aktivistët e majtë, anëtarët e Frontit Rinor kishin një kuriozitet të habitshëm intelektual për teorinë politike komuniste dhe socialiste.

E pandershme dhe e ëmbël

Pavarësisht botës mashkullore në të cilën banonte Meloni, herë pas here të qenit grua e ndihmonte.

Mentori i saj i atëhershëm Fabio Rampelli, tani një deputet i Partisë, e zgjodhi atë për të kandiduar si këshilltare provinciale.

Kjo sepse ajo ishte e pandershme dhe e ëmbël në të njëjtën kohë.

Kur Meloni u bë ministrja më e re e Italisë në moshën 31-vjeçare, ajo ende jetonte në shtëpi me nënën e saj, megjithëse kishte punuar gjithmonë për të kontribuar në shtëpi.

Ajo shmangu makinën qeveritare të drejtuar nga shoferi dhe në vend të kësaj e çoi Minin e saj në parlament.

Meloni pretendon se braktisja nga i ati i ka lënë një ndjenjë pamjaftueshmërie, e cila e shtyn të punojë pandërprerë.

Ideologjia politike e Melonit hedh poshtë vlerat progresive dhe përqafon politikën e identitetit.

Është ndërtuar mbi mbrojtjen e kufijve kombëtarë, interesave kombëtare dhe familjes tradicionale.

Ajo ka qenë gjithmonë e vendosur kundër drogës dhe kundër abortit, megjithëse këmbëngul se nuk do ta ndalonte abortin.

Ajo e ka cilësuar veten si ushtare dhe politikën si “misionin e saj”. Meloni e konsideron veten me fat që ka një partner dhe një fëmijë.

Ky perceptim i qëndrueshmërisë i ka shërbyer mirë asaj dhe Partisë gjatë disa viteve të trazuara të qeverive të koalicionit, një pasigurie pandemike dhe ekonomike, duke e ndihmuar atë të marrë votat nga rivalja e krahut të djathtë.

Por në politikën e jashtme, Meloni është treguar e gatshme për të evoluar dhe përshtatur.

Në vitin 2018, ajo festoi fitoren zgjedhore të Vladimir Putin si përfaqësues të “vullnetit të qartë të popullit rus”.

Dhe në librin e saj, të botuar vitin e kaluar, ajo vlerësoi liderët italianë si Bettino Craxi dhe Silvio Berlusconi për, sipas saj, qëndrimin ndaj SHBA-ve.

Që nga pushtimi i Ukrainës, në ankth për t’u parë nga struktura ndërkombëtare si një e moderuar, Meloni është rreshtuar pa rezerva me SHBA-në dhe NATO-n.

Megjithatë, ndërsa ka vend për fleksibilitet kur politika e kërkon, Meloni mbështetet në një grup aleatësh të lidhur ngushtë, të cilët kanë qenë me të për vite të tëra.

Në parti janë edhe motra dhe kunati i saj.

Rrethi, sipas fjalëve të një ish-deputeti, është “i mbyllur”. Ndonjëherë, besnikëria dhe betejat e përbashkëta kanë më shumë rëndësi se përvoja.

Si mendon Giorgia Meloni?