Sfidat ekonomike me të cilat Italia do të përballet pas Draghit

Janë të paktën tre kanale përmes të cilave rënia e qeverisë italiane ka një ndikim të drejtpërdrejtë në politikat ekonomike evropiane dhe, për rrjedhojë, politikat ekonomike evropiane do të ndikojnë në ekonominë italiane.

Ato kanë të bëjnë me Bankën Qendrore Evropiane, marrëdhëniet me Komisionin Evropian dhe qeveritë e shteteve anëtare të Bashkimit Evropian në zbatimin e Planit të Rimëkëmbjes Kombëtare (PRK) dhe diskutimet që po zhvillohen për rregullimin e rregullave të reja buxhetore që do të rishkruajnë Paktin e Stabilitetit.

Mekanizmi i projektuar për Italinë dhe reformat e nevojshme

Banka Qendrore Evropiane sapo ka rritur normat e interesit për herë të parë në njëmbëdhjetë vjet dhe e ka bërë këtë me vendosmëri, më 0.5% në vend të 0.25% që kishte shpallur vetë muajin e kaluar.

Ky është hapi i parë nga ajo që premton të jetë një seri rritjesh në koston e parasë. Për të siguruar që të mos gjenerohet paqëndrueshmëri financiare në vendet me borxhe, veçanërisht në Itali, BQE-ja ka shpallur gjithashtu në terma mjaft të paqartë, një politikë monetare “Instrumenti i Mbrojtjes së Transmisionit” ose TPI.

TPI-ja është një mekanizëm që duhet të lejojë bankën qendrore të ndërhyjë në blerjen e bonove të vendeve në eurozonë nën sulm spekulativ në një fazë të rritjes së normës.

Potencialisht, shumë dhjetëra miliarda obligacione qeveritare në Romë mund të bliheshin me rekomandimin e BQE. Megjithatë, nuk do të jetë një mjet automatik, por është një dhëmbëz që vendoset në kushte të caktuara të sakta.

Dhe ata janë pak më pak se një program qeveritar, sepse, sipas të gjitha gjasave, ata parashikojnë një rikthim të kufizimeve evropiane në financat publike dhe një zbatim të reformave të PRK-së.

Kësti i dytë i Planit të Rimëkëmbjes Kombëtare është në rrezik

Këtu shqyrtohet pika e dytë, Plani Kombëtar Italian i Rimëkëmbjes është hartuar në mënyrë të tillë që të parashikojë pjesën më të madhe të reformave të kryera dhe pjesën më të madhe të investimeve nga viti i ardhshëm. Deri më tani janë shpenzuar vetëm 5.5 miliardë, nga më shumë se 200 të planifikuara. Tani është koha për reforma dhe në veçanti për ligjin e konkurrencës. Por tani mbizotëron pasiguria dhe rreziku real që “kësti” i radhës i PRK-së, i cili pritet të vijë në fund të vitit, të mos paguhet nga Komisioni, për shkak të vonesave në reforma.

Faktori i panjohur në konsolidimin e buxhetit

Pika e tretë është po aq delikate: muajt e fundit po diskutohen konturet e Paktit të ri të Stabilitetit. Paolo Gentiloni, ish-kryeministri dhe tani Komisioneri i BE-së për Ekonominë, po bën të pamundurën në Bruksel për të siguruar që marrëveshja e re që do të firmoset deri në fund të vitit të jetë pa ngurtësinë që kanë shkaktuar kaq shumë probleme në të kaluarën.

Situata italiane në fakt dobëson shumë pozitën e atyre që duan një Pakt më “inteligjent” dhe rreziku që qeveria e ardhshme italiane të mos jetë shumë e përkushtuar ndaj konsolidimit fiskal, forcon mbështetësit e një marrëveshjeje të re, më rigoroze.

Rezultati neto ka të ngjarë të jetë një këllëf më i ngushtë, jo më elastik.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.