Në kredencialet e albumit të tretë të Metallica, Master Of Puppets, grupi falënderon me gëzim tre nga frymëzimet e tyre më të mëdha: birrën Carlsberg, vodkën Absolut dhe Alka-Seltzer (medikament për dhimbjet e ndryshme trupore).
Në ato ditë, filozofia e tyre ishte “merrni mbarë botën dhe pini të gjithçka ofrohet nga ajo”; dhe ata lanë një gjurmë shkatërrimi kudo që luanin.
“Ne fillonim të pinim kur zgjoheshim. Mbanim koncertin deri në orën tre, dhe pastaj kishim tetë ose nëntë orë për të pirë,” thoshte bateristi i grupit, Lars Ulrich, në vitin 2003, duke kujtuar turin famëkeqin Monsters Of Rock, të cilin ata e ndërmorën me Van Halen në 1988.
“Ka foto tonat në krye të stadiumit Tampa me pantallonat e hequra, duke i treguar të gjithëve veten lakuriq. Është ora katër pasdite dhe ne jemi tashmë të dehur xurxull”, vijonte rrëfimin Ulrich.
“Ishte keq të kthehesha në disa nga ato qytete më vonë, sepse kishte shumë baballarë dhe nëna, burra dhe të dashur që më kërkonin”, bënte me dije asokohe ndërkaq këngëtari James Hetfield. Veçse ai nuk e dinte pse: “I gjithë ai turne ishte një mjegull”.
Në atë kohë, grupi ishte ende i tronditur nga humbja e basistit të tyre Cliff Burton në një aksident me autobus të vitit 1986. Edhe pse ata ushtroheshin, pikëllimi i tyre u varros në abuzimin e substancave dhe marrëdhëniet jofunksionale.
Përfundimisht, në vitin 2004, Hetfield hyri në rehabilitim për të trajtuar varësitë e tij. Pjesa tjetër e Metallica janë personazhe të reformuar në mënyrë të ngjashme.
“Ditët kur largohesh pas koncertit, bën ‘rock’ gjatë gjithë natës dhe shikon diellin duke lindur janë disi pas nesh”, thotë Ulrich.
Nga ana e tij, bateristi ka ndërruar birrën dhe vodkën me një varësi më të butë: çajin.
“Ka një ibrik çaji dhe një filxhan mu para meje, në pëllëmbë të dorës,” qesh ai.
“Unë jetoj me çaj “Earl Grey” (varietet i çajit të zi), me pak nuancë vanilje në këtë përzierje të veçantë. Jo vetëm që është i shijshëm, por më mban të ndezur. Unë i çmend të gjithë rreth meje me energjinë time të çmendur.”
Por atëherë, Ulrich ka qenë gjithmonë zemra rrahëse e Metallica.
Ai ishte titullari, që vendosi një reklamë gazete në vitin 1981, ku shkruhej: “Baterist në kërkim të muzikantëve të tjerë të metalit për të luajtur muzikë”.
Ishte ai që bindi një mik të dorëzonte emrin Metallica dhe t’ia jepte grupit. Dhe ai mbetet historiani, zëdhënësi dhe drejtori muzikor jozyrtar i kuartetit.
Kur erdhi puna për krijimin e albumit të 11-të të Metallica, 72 Seasons, Ulrich bëri atë që bën gjithmonë: përgatiti një rrip transportieri me çaj të nxehtë të avulluar dhe filloi të analizonte materiale me muaj.
“Është një nga të vetmet gjëra që nuk ka ndryshuar në 40 vjet,” thotë ai. “Do të ketë një mori bllokimesh dhe kontrollesh zanore, më pas më bie për pjesë t’i kaloj dhe të identifikoj. Disa pjesë janë të mrekullueshme, disa thjesht të mira. Ndoshta ka një këngë këtu”.
Rezultati është një nga rekordet më të vështira, më të pluhurosura të Metallica deri më sot – një sulm i vazhdueshëm refrenesh, që bie mbi ju si një rrëshqitje dheu.
“Për një grup tipash që kanë qenë përreth bllokut, më pëlqen fakti që është shumë i pamëshirshëm,” thotë ai.
Me më shumë se 11 minuta, Inamorata është kënga më e gjatë që ata kanë regjistruar ndonjëherë, një requiem që ndryshon vazhdimisht, i ndërtuar nga një “sesion bllokimi në dhomën e akordimit” të turneut të tyre të fundit, i zhvilluar gjerësisht gjatë pandemisë.
Por me Hetfield dhe Ulrich, që të dy mbushin 60 vjeç këtë vit, të luash këngë me një gjatësi dhe kompleksitet të tillë është një detyrë gjithnjë e më e frikshme.
Çfarë ndihmon? Jo më alkooli dhe drogat, por çaji i zi!
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
