Kur Giorgia Meloni, udhëheqësja e një partie me rrënjë fashiste, u shfaq në skenën politike të Bashkimit Evropian pas fitores së zgjedhjeve vjeshtën e kaluar, një tmerr “i qetë” depërtoi në Bruksel.
Ajo mbërriti në detyrë duke sulmuar padrejtësisht emigrantët, duke trumbetuar familjet “tradicionale” dhe e armatosur me një histori të deklaratave euroskeptike.
Një përplasje me Brukselin ishte padyshim e pashmangshme.
Gjashtë muaj më vonë, megjithatë, luftërat kulturore të Melonit nuk janë dhimbja kryesore e Brukselit me Romën – edhe pse ajo i shtyn ata të kthehen në shtëpi.
Në vend të kësaj, bëhet fjalë për paratë.
Roma zyrtare po përpiqet të përmbushë kushtet që Brukseli ka bashkangjitur me miliarda euro të destinuara për Italinë nga fondi i rimëkëmbjes së COVID-it të BE-së.
Në vazhdim, Meloni dëshiron të rinegociojë këto kushte për t’i liruar ato para.
Por Brukseli është ende në pritje të planeve konkrete që kërkojnë miratimin e tij, si dhe atë nga vendet e tjera të BE-së.
Ndërsa beteja mund të duket burokratike, ky ngërç mbart pasoja të mëdha si për Melonin ashtu edhe për BE-në.
Italia është ekonomia e tretë më e madhe e BE-së dhe mospërdorimi i këtyre parave mund të zhyste më keq një vend të goditur tashmë nga mosinvestimet dhe rritjes së ulët.
Do të vinte gjithashtu në pikëpyetje vendimin e BE-së për të thyer norma për të marrë kolektivisht qindra miliarda borxhe të përbashkëta për të ndihmuar vendet të rikthehen nga pandemia.
Italia, e planifikuar të marrë mbi një të katërtën e fondit masiv të rimëkëmbjes prej 724 miliardë eurosh, qëndron të jetë përfituesja më e madhe në këtë vendim.
Nëse Italia nuk arrin t’i shpenzojë paratë – dhe ta bëjë këtë në mënyrë efektive – kjo do të hedhë një hije mbi të gjithë përpjekjen.
Ndërsa kryeministrja e re e Italisë kalon 6-mujorin e saj në detyrë, shumë në Bruksel po pyesin se për çfarë ishte gjithë kjo bujë.
“Meloni ka qenë goxha e qetë”, tha një diplomat i BE-së nga një vend i madh anëtar, i cili foli në kushte anonimiteti për prestigjiozen “Politico”.
Një pjesë e kësaj varet nga personaliteti dhe aftësia e Melonit për mesazhe politike, gjë që e ka ndihmuar atë të ngjitet në shkallët politike të Italisë.
Por ndryshe nga disa nacionalistë të tjerë, Meloni nuk përdor diplomaci megafonike kur është në Bruksel – në vend të kësaj vendos të flasë kryesisht në mjediset private të Këshillit Evropian, ku liderët e BE-së mblidhen larg syve kureshtarë të medias.
Ajo ka përfituar gjithashtu nga mbërritja në Bruksel në një kohë kur vendet e tjera të BE-së po lëvizin drejt qëndrimit të saj të vijës së ashpër ndaj migracionit.
Meloni ka kërkuar kufizimin e të drejtave prindërore të të njëjtit seks.
Ndërkohë, një nga aleatët e saj të ngushtë politikë kohët e fundit u bëri jehonë supremacistëve të bardhë duke folur për “zëvendësimin etnik” dhe një tjetër bëri komente nxitëse mbi të kaluarën fashiste të vendit.
Ndërsa kryqëzatat konservatore të Melonit në shtëpi kanë alarmuar shumë njerëz në Bruksel, çështje të tilla kryesisht nuk janë kompetenca e BE-së.
Në vend të kësaj, përplasjet më titanike midis Romës dhe Brukselit janë për një çështje klasike familjare: menaxhimin e parave.
BE-ja ka vendosur që Italia do të marrë 191.5 miliardë euro nga fondi i post-pandemisë.
Qeveria donte të përdorte një pjesë të parave për të rehabilituar arenën 98-vjeçare të Firences dhe për të ndërtuar një të re pranë Venecias, por Brukseli i dha një jo të fortë.
Si rezultat, e gjithë pagesa e tretë e Italisë nën fondin e rimëkëmbjes – 19 miliardë euro – është vonuar.
Italia ka një histori të dobët të shpenzimeve të fondeve të BE-së, duke arritur të përdorë vetëm 40 për qind të burimeve gjatë ciklit të fundit buxhetor.
Fondet e rimëkëmbjes së pandemisë duhet të shpenzohen deri në vitin 2026 ose thjesht humbasin.
Marrë nga “Politico”, përshtatur për Albanian Post
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
