Politika izraelite e vrasjeve vetëm po e forcon vendosmërinë e Hamasit, Hezbollahut dhe Iranit

Brenda pak orësh, inteligjenca dhe ushtria izraelite dëshmuan dy herë aftësitë e saj taktike dhe operacionale.

Të martën në mbrëmje, një sulm ajror duke përdorur një raketë të drejtuar me saktësi në një ndërtesë në lagjen Dahiyeh të Bejrutit – një bastion i Hezbollahut – vrau Fuad Shukr, një grua dhe dy fëmijë.

Shukr ishte një komandant i lartë i Hezbollahut i kërkuar nga SHBA dhe Izraeli; ky i fundit kishte tentuar ta vriste disa herë gjatë viteve.

Shtatë orë më vonë, në një operacion edhe më të guximshëm që i ngarkohet Izraelit, nëse raportet e huaja janë të sakta, një tjetër raketë e drejtuar me saktësi vrau Ismail Haniyeh, udhëheqësin në mërgim të Hamasit.

Rezidenca e tij në Teheran u godit në orën 2 të mëngjesit, duke vrarë atë dhe truprojën e tij.

Kur filloi lufta në Gaza në tetor, kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu, ministri i mbrojtjes Yoav Gallant dhe drejtori i Mossad-it David Barnea premtuan se do të vrisnin liderët e Hamasit kudo që të jenë.

Nga këndvështrimi i shumicës së izraelitëve – djathtas dhe majtas, koalicioni dhe opozita, si dhe strukturat e mbrojtjes – të dy ishin liderë terroristë që meritonin vdekjen.

I vetmi ndryshim midis dy operacioneve është se ndërsa Izraeli me krenari mori përgjegjësinë për goditjen në Shukr, ai ka mbajtur heshtje për vrasjen e Haniyeh, i cili humbi djemtë dhe të afërmit e tij në luftën në Gaza.

Disa izraelitë, jo më pak qeveria e krahut të djathtë të Netanyahut dhe mbështetësit e saj, argumentojnë se dy goditjet janë pjesë e një procesi të domosdoshëm për të rivendosur frenimin dhe vetëbesimin e Izraelit, të shkatërruar nga sulmi befasues i Hamasit më 7 tetor, ku pa qindra burra, gra dhe fëmijë të masakruar dhe 260 pengje.

Sigurisht, morali i publikut të dëshpëruar, i cili përballet çdo ditë me një luftë të tmerrshme që nuk ka fund në horizont, mund të rritet përkohësisht.

Është gjithashtu evidente se inteligjenca izraelite – si agjencia e spiunazhit Mossad dhe zbulimi ushtarak – kanë depërtuar si te Hezbollahu në Liban ashtu edhe në mbrojtjen iraniane, dhe jo për herë të parë.

Agjentët e Mosadit dhe pilotët izraelitë kanë kryer operacione të ngjashme në Liban, Siri, Jemen, Irak, Sudan dhe Iran.

Sipas raporteve të huaja, në të kaluarën, operativët e Mossad-it ishin shtetas izraelitë.

Megjithatë, bazuar në këto raporte, për më shumë se një dekadë, mercenarë nga vende të huaja janë rekrutuar dhe paguar shumë për disa nga misionet në një përpjekje për të ulur rreziqet.

Sulmet ndaj Haniyeh dhe Shukr nuk janë një ndryshim i lojës.

Në të kaluarën, Izraeli përdori vrasjet e terroristëve palestinezë ose shkencëtarëve bërthamorë iranianë si mjetin e fundit dhe si pjesë të një strategjie më të gjerë.

Vrasjet kishin qëllime domethënëse diplomatike.

Por që nga fillimi i luftës, e cila është zvarritur për 10 muaj, duket se doktrina e vrasjes në shënjestër është bërë qëllim në vetvete.

Mungesa e ndonjë plani koherent për përfundimin e luftës, ndërsa u zotua se do të vazhdojë për vitet në vijim, qeveria Netanyahu drejtohet vetëm nga hakmarrja dhe është e dashuruar me vrasje.

Hezbollahu dhe Irani kanë premtuar se do të hakmerren dhe loja e ping-pongut e veprimit dhe reagimit nga të gjitha palët ka të ngjarë të vazhdojë.

Krenarisë së Iranit i është dhënë një goditje veçanërisht e rëndë, pasi sovraniteti i tij u shkel një ditë pas betimit të një presidenti të ri, Masoud Pezeshkian.

Haniyeh po vizitonte Teheranin për ceremoninë e inaugurimit dhe për të diskutuar të ardhmen e Hamasit dhe luftën në Gaza me krerët e Iranit.

Ndërkohë, Izraeli është në krizë të thellë.

Shoqëria e tij është e ndarë si kurrë më parë.

Zelotët e krahut të djathtë radikal po i kthejnë metodat e dhunshme që kanë përdorur ndaj palestinezëve kundër protestuesve liberalë izraelitë, gjyqësorit dhe medias.

Ekonomia është në rrënim.

Shumë izraelitë, veçanërisht të rinjtë, po mendojnë të largohen dhe të zhvendosen jashtë vendit.

Ata nuk shohin asnjë shpresë në të ardhmen. Izraeli mund ta gjejë veten në prag të një lufte civile.

Dy vrasjet vetëm do ta bëjnë Hamasin, Hezbollahun dhe Iranin më kokëfortë dhe më të vendosur.

Në vitin 2008, një operacion i përbashkët Mossad-CIA në Damask vrau Imad Mughniyeh, “ministrin e mbrojtjes” të Hezbollahut.

Izraeli tha se do të ishte e vështirë për Hezbollahun të rikuperohej pas vdekjes së tij.

Megjithatë, grupi doli edhe më i fortë, dhe më shpejt se sa pritej. Terroristët dhe liderët e tyre janë të zëvendësueshëm.

Nëse Izraeli do të kishte udhëheqës të mençur që mendojnë jashtë kutisë, ai mund t’i përdorte vrasjet si mjet për të arritur një zgjidhje të përgjithshme dhe për të sjellë njëfarë qetësie për publikun e munduar izraelit.

Por qeveria Netanyahu, me ministrat e saj të zellshëm, racistë dhe mesianë, flasin për një “fitore totale” që ata e dinë shumë mirë se nuk është e arritshme.

Rreziku i një lufte rajonale po bëhet më i mprehtë.

Armëpushimi dhe përfundimi i armiqësive, si dhe lirimi i pengjeve, janë më të largëta. Frika është se përshkallëzimi gradual që kemi dëshmuar në muajt e fundit mund të dalë jashtë kontrollit.

Marrë nga “Haaretz”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.