Pesha e të qenit Gjermani!

Zgjedhja është e vështirë.

Kushton, ndonjëherë shtrenjtë, si në politikë ashtu edhe në jetë.

Vendimi i dhimbshëm gjerman për t’i dhënë dritën jeshile furnizimit të Ukrainës me Leopard 2 është zgjedhja e duhur, por me një çmim të lartë të brendshëm dhe të jashtëm.

E drejtë, por fort përçarëse në opinionin publik.

E drejtë, por që rrit përgjegjësitë e Gjermanisë në krizën evropiane të sigurisë – ku ajo gjithmonë i është shmangur udhëheqjes.

E drejtë, por ballë për ballë me Vladimir Putin, me të cilin shpresa (e zhgënjyer) e dialogut nuk kishte dështuar kurrë.

E drejtë, por potencialisht paralajmërues i përshkallëzimit të mëtejshëm të luftës ruse – një skenar që gjermanët e urrejnë dhe madje i frikësohen.

Për ta bërë këtë, Olaf Scholz mbi të gjitha duhej të kapërcente ankthin e thellë të kombit të tij përballë luftës.

Lufta në fjalë ka si protagoniste Rusinë, e cila prej kohësh mbante plagët e agresionit nazist të vitit 1941 mbi BRSS-në e atëhershme – vlerësimi zyrtar është 26.6 milionë viktima.

Sigurisht, në këtë rast palët janë të kundërta: agresori është Rusia.

Jo, Leopardët e prodhimit gjerman në duart e Ukrainës nuk e vënë Gjermaninë në luftë me Rusinë, as nuk janë armët e para të furnizuara nga Berlini në Kiev.

Zbritja në fushën e Leopard 2 dërgon një mesazh të pakthyeshmërisë së pozicionit gjerman.

Në Moskë, nga ana tjetër, është një lulëzim politik dhe psikologjik: megjithë zvarritjen ruse të hezitimeve dhe kërcënimeve, Gjermania nuk e lë veten të ndikohet.

Vladimir Putin duhet të kuptojë se ai nuk do të ketë sukses as të presë kordonin e kërthizës së ndihmës ushtarake perëndimore dhe evropiane për Ukrainën dhe as të ndajë kampin e NATO-s.

Berlini është strumbullari për vazhdimësinë e njërit dhe për stabilitetin e tjetrit.

Kancelari kishte ngecur, por në fund ai u detyrua ta bënte këtë: jo nga Volodymyr Zelensky, jo nga Joe Biden, as nga Polonia ose nga NATO – nga Vladimir Putin.

Ai iu dorëzua provave të luftës nga të cilat Kremlini nuk ka ndërmend të heqë dorë.

Lufta ka arritur një pikë kthese ku Ukraina ka nevojë për tanke.

Në Evropë ka nga 1 mijë e 500 deri në 2 mijë Leopardë gjermanë.

Duke i paralizuar ata – Polonia dhe Finlanda prisnin vetëm autorizimin gjerman – u ekspozua në mënyrë paradoksale kontradiktën e një Gjermanie që ka kapacitetin industrial për të mbështetur mbrojtjen e Evropës, por politikisht është shumë e ndrojtur për të lejuar përdorimin e saj.

Shtetet e Bashkuara kanë një rol udhëheqës në Atlantik dhe mbeten të domosdoshme në parandalimin e Rusisë – gjithmonë një superfuqi bërthamore.

Por hendeku i sigurisë kolektive i hapur nga agresioni kundër Ukrainës vë në rrezik mbi të gjitha stabilitetin strategjik të teatrit evropian.

Është në dorën e evropianëve që ta ndalojnë atë duke e bërë agresionin të dështojë.

Dhe evropianët nuk mund ta bënin pa Gjermaninë.

I pëlqen apo jo, Berlini vihet në pikëpyetje nga lufta ruso-ukrainase, e cila teston aftësinë e tij për të ushtruar lidership politik.

Që nga ribashkimi, Gjermania nuk është e re për sfidat.

Kur u prezantuan, Helmut Kohl dhe Angela Merkel nuk u përmbajtën – disa nga zgjedhjet e bëra mund të debatohen, por jo aftësia për të marrë përgjegjësinë për to.

Por krizat me të cilat u përballën ishin gjithmonë të zgjidhshme politikisht apo ekonomikisht, me negociata apo diplomaci.

Olaf Scholz përballet me atë në të cilën Vladimir Putin ka zgjedhur: luftën dhe nuk i lë vend diplomacisë.

Për kancelarin gjerman ishte më e lehtë të hiqte dorë nga Nord Stream 2, me kosto të konsiderueshme ekonomike, sesa t’u jepte dritën jeshile disa dhjetëra Leopardëve.

Por kur bëhet fjalë për luftën, nuk është e lehtë të jesh Gjermani.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.