Pesë ekspeditat më katastrofike të njerëzimit

Historia është e mbushur me shembuj të ekspeditave katastrofike.

Për aq kohë sa njerëzimi ka kërkuar të hartojë tokën, ai ka udhëtuar drejt të panjohurës.

Disa kanë kërkuar dije; të tjerët janë shtyrë nga një dëshirë për të provuar guximin e tyre.

Pothuajse gjithmonë, megjithatë, këto ekspedita kanë shërbyer për të përfituar motivuesin më të fuqishëm historik: zgjerimin perandorak.

Mjerisht, edhe perandoritë më të fuqishme nuk mund të krahasohen me erërat e ngrira të Arktikut ose me valën e trazuar të Oqeanit Atlantik.

Në mjedise si këto, një gabim i vetëm mund t’i kushtojë jetën një ekuipazhi të tërë.

Ekspedita Abubakari

Udhëtimi i parë parë na kthen në Malin e shekullit të katërmbëdhjetë, ku Mansa Musa, sundimtari i Perandorisë, po përgatiste 200 anije për një udhëtim.

Kjo, për të zbuluar kufijtë më të largët të Oqeanit Atlantik.

100 prej tyre po mbanin njerëzit e tij, 100 të tjera ishin mbushur me ar, ujë dhe furnizime.

Të gjitha, përveç njërës, nga 200 anijet u zhdukën pa lënë gjurmë.

Kur u pyetën se çfarë lajmi sollën, kapiteni i anijes së mbijetuar thuhet se i tha pasuesit të Mansës: “O Sulltan, ne udhëtuam për një kohë të gjatë derisa u shfaq në det të hapur [sikur] një lumë me një rrymë të fuqishme. E imja ishte e fundit nga ato anije. Anijet [e tjera] shkuan përpara, por kur arritën në atë vend, nuk u kthyen dhe nuk u pa më prej tyre, dhe ne nuk e dimë se çfarë u bë me to. Sa për mua, shkova menjëherë dhe nuk hyra në atë lumë”.

Në vend që të pranonte humbjen, Sulltani përgatiti 2 mijë anije: 1 mijë për veten dhe njerëzit e tij dhe 1 mijë të tjera për ujë dhe furnizime.

Fati i asaj flote të madhe nuk dihet, megjithëse disa kanë argumentuar se ekspedita mund të ketë qenë e suksesshme dhe çoi në zbulimin e Amerikës shekuj përpara Kolombit.

Ekspedita Australaziane Antarktike 

Shumica prej jush mund të kenë dëgjuar për misionin e dështuar të kapitenit Scott në Polin e Jugut, një ekspeditë e bërë edhe më tragjike nga suksesi i rivalit të tij, Roald Amundsen.

Megjithatë, shumë pak mund të kenë dëgjuar për ekspeditën e tretë polare që u zhvillua në të njëjtën kohë.

Në vitin 1910, Douglas Mawson, një akademik i nderuar australian, kishte krijuar një reputacion kaq të frytshëm si eksplorues, saqë u ftua të bashkohej me ekspeditën e Scott Terra Nova.

Ndoshta duke parë diçka të kalbur në zemër të planit të Scott-it, ai e hodhi poshtë ofertën – duke nisur udhëtimin e tij në një pjesë të largët të Antarktidës në vitin 1911.

Me të mbërritur, ai dhe ekipi i tij hartuan tokën dhe kryen studime të ndryshme shkencore.

Megjithatë, kur Mawson udhëhoqi një festë të vogël në një udhëtim larg kampit bazë, gjërat morën një kthesë të gabuar.

Me një tufë prej 16 qensh dhe dy shokë (Xavier Mertz dhe Belgrave Ninnis), Mawson u nis më 10 nëntor të vitit 1912.

Pas javësh ecje nëpër borë dhe akull, Ninnis ra në një të çarë dhe u vra, duke marrë pjesën më të madhe të furnizimet e grupit me vete.

Ekspedita e Humbur e Franklinit

Në shekullin e 19-të, eksploruesit evropianë po garonin për të zbuluar kalimin veriperëndimor, një rrugë që teorikisht kalonte midis Oqeanit Atlantik dhe Paqësor.

Kjo, duke kaluar nëpër Oqeanin Arktik dhe Kanada gjatë rrugës.

Më legjendar (ose të gjitha arsyet e gabuara) të këtyre eksploruesve ishte Sir John Franklin, i cili, në maj 1845, u nis me një flotë prej dy anijesh, HMS Terror dhe HMS Erebus, për të gjetur vendkalimin e parathënë.

Asnjë nga anijet dhe 129 burrat në bordin e tyre nuk mbijetuan.

Franklin ishte një nga të parët që vdiq, ndoshta nga pneumonia në qershor të vitit 1847.

Shumica e ekuipazhit mbeti gjallë deri në pranverën e vitit 1848.

Menjëherë pas kësaj, një grup kërkimi i dërguar për të tërhequr anijet gjeti tre nga njerëzit e Franklin në ishullin Beechey.

Në vitin 1859, mbetje të tjera u gjetën në ishullin King William.

Anijet mbetën të humbura deri në vitin 2014, kur HMS Erebus u zbulua në Gjirin e Mbretëreshës Maud në Kanada.

Ekspedita e Percy Fawcett 

Ata prej jush që kanë parë filmin brilant të James Grey, The Lost City of Z, do të dinë gjithçka për ekspeditën e fundit tragjike të Percy Fawcett.

Ndryshe nga shumica e ekspeditave në këtë listë, udhëtimi i Fawcett nuk ishte një dështim për shkak të planifikimit të dobët ose mungesës së ekspertizës.

Për t’ju dhënë një përshtypje se sa i rrezikshëm ishte udhëtimi i tij, vlerësohet se mbi 100 njerëz kanë vdekur në përpjekje për të zbuluar se çfarë ndodhi me të.

Pas shumë udhëtimesh në Brazil, si për Shoqërinë Kombëtare Gjeografike ashtu edhe në mënyrë të pavarur, Fawcett zhvilloi një teori për një qytet të humbur që ai e quajti “Z”.

Pasi shërbeu në Flanders gjatë Luftës së Parë Botërore, ai u kthye me djalin e tij të madh, Jack, për një tjetër ekspeditë eksploruese.

Të bashkuar nga miku i Percy, Raliegh, treshja udhëtoi në rajonin e Mato Gross ku ata besonin se qyteti do të ishte i vendosur. Mjerisht ata nuk u kthyen.

Shumica e njerëzve besojnë se janë vrarë nga një prej fiseve armiqësore në zonë.

Në vitin 2005, një shkrimtar i New York Times vizitoi fisin Kalapalo dhe mësoi se Fawcett kishte qenë njeriu i parë i bardhë që fisi kishte parë ndonjëherë dhe se një rrëfim i takimit ishte përcjellë brez pas brezi.

Me sa duket, ata i thanë të shmangte një zonë të caktuar ku thuhej se banonte një fis rival i ashpër, por ai këmbënguli të shkonte gjithsesi – i shtyrë nga një nevojë e patundur për të gjetur Z-në njëherë e përgjithmonë.

 

Ekspedita e balonave të Arktikut të Solomon Andrée

Nëse jeni duke kërkuar për Phileas Fogg të jetës reale, mos kërkoni më larg se aeronauti suedez Solomon August Andrée.

Në 1897, ai u nis për një udhëtim në Polin e Veriut nga arkipelagu Svalbard në një balonë me ajër të nxehtë.

Megjithëse ambiciet e Solomonit ishin të larta, mjerisht, baloni i tij nuk ishte.

Ai qëndroi në ajër për vetëm dhjetë orë përpara se të pësonte një sërë përplasjesh me sipërfaqen arktike.

Pasi pilotoi balonin për 41 orë pa gjumë, Solomon u ul i sigurt, në atë moment ai dhe ekipi i tij filluan të bënin udhëtimin e kthimit – në këmbë.

Andrée e kishte vënë aq shumë theksin te suksesi i balonës, saqë ishte përgatitur shumë pak për një udhëtim nëpër terrenin Arktik.

Pas dy muajsh kalim nëpër akull, ai dhe dy shokët e tij arritën disi në një ishull të largët të quajtur Kvitoya në lindje të Svalbardit.

Dy javë më vonë, të tre burrat kishin vdekur – pasi kishin gëlltitur parazitë nga arinjtë polarë që kishin qëlluar dhe ngrënë për të mbijetuar.

Trupat e tyre nuk u gjetën për 30 vjet të tjera.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com