Përqafimi një mjet evolucionar për mbijetesë

Ne jemi në një vend të pasigurt në botën e mirësjelljes së përshëndetjeve. Në varësi të vendit ku jetoni, shumë prej njerëzve janë të vaksinuar. Por është e vështirë të dish me siguri para se të përqafosh nëse personi që po mbështetesh ka marrë një vaksinë.

Në të njëjtën kohë, shumë prej nesh janë të etur për ngrohtësinë e një përqafimi pas një viti të gjatë izolimi shoqëror. Njerëzit, sipas ekspertëve, biologjikisht kanë nevojë për prekje dhe një përqafim i mirë i gjatë është një nga mënyrat më të mira për ta marrë atë.

Suzanne Degges-White është një profesoreshë dhe studiuese e fokusuar në marrëdhëniet shoqërore në Universitetin Northern Illinois në Dekalb, IL. Ajo thotë se nevoja jonë për një përqafim shkon deri në mbijetesën e specieve tona. Kur lindim, ne nuk mund të kujdesemi për veten dhe duhet të jemi të rehatshëm duke na mbajtur në mënyrë që të mbijetojmë. Ne shpërblehemi me një nxitim të hormoneve të ndjerë të mirë që vijnë nga një përqafim komod.

“Kur përqafojmë trurin tonë lëshon oksitocinë, hormon lidhës, si dhe serotonin dhe endorfinë”, thotë Degges-White.

Kjo lidhje dhe ndjenja e bashkësisë ka një rol të rëndësishëm evolucionar sepse për njerëzit, siguria e grupeve tona të vogla dhe komuniteteve të mëvonshme ishte vërtet e rëndësishme për mbijetesën. Kontakti i ngushtë ndihmoi në ndërtimin e qytetërimit. Si rezultat, truri ynë ka nevojë për njëri -tjetrin dhe kur e humbasim ka pasoja psikologjike.

“Kur nuk mund të përqafohemi, nuk kemi atë tronditje të hormoneve të mira”, thotë Degges-White.

Ne mund të mos e dimë se çfarë po marrim duke përshëndetur miqtë dhe familjen tonë me një përqafim. Ne thjesht kënaqemi. Vetëm derisa të hiqen ato përvoja, ne ndiejmë dhimbje dhe trishtim. Një përplasje me bërryl ose një përshëndetje me ajër nuk mjafton. Hulumtimi i botuar në revistën Psychological Science ka treguar se përqafimi ka një efekt “zbutës të stresit” që madje mund të na mbrojë nga sëmundjet kronike dhe infeksionet.

“Ne nuk na mungon derisa të zhduket”, thotë Degges-White. “Derisa të kesh dhimbje koke nuk e kupton sa mirë është të mos kesh një të tillë”.

Disa prej nesh u rritën në familje më formale ku përqafimi nuk ishte i zakonshëm. Të tjerët mund të kenë përjetuar abuzim që e bën përqafimin traumatik. Por në të dy rastet kur fëmijët nuk përjetojnë prekje të shëndetshme, kjo mund të ndikojë në zhvillimin e tyre.

Fëmijët që nuk u rritën duke u mbajtur, thotë Degges-White, humbasin atë ndjenjë sigurie dhe mbrojtjeje. Ata mund të veprojnë ose të izolohen nga ata përreth tyre. Në disa raste, e kundërta mund të jetë gjithashtu e vërtetë.

Disa fëmijë mund të tregojnë shumë dashuri, duke dëshiruar çdo formë të vëmendjes pozitive që nuk e kanë marrë në shtëpi.

Po për kulturat ku përqafimi nuk është i zakonshëm?

Ndërsa përqafimi mund të mos jetë norma, lidhja është akoma kryesore. Në disa komunitete, një prind e vesh fëmijën derisa të jetë i lëvizshëm, kështu që ata mbahen vazhdimisht. Kulturat që nuk përqafohen mund të puthen si përshëndetje.

Dhe në kulturat e tjera ku përqafimi dhe përqafimi nuk janë norma shoqërore, format e tjera të intimitetit janë më të përhapura. Kur njerëzit janë më të përmbajtur sa i përket përshëndetjeve, ata mund të jenë më ekspresivë seksualisht.

“Në fund, çdo kulturë përcakton mënyrën e saj të krijimit të lidhjes”, thotë ajo.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.