S’ka kohë për ta gjetur fajtorin në Prishtinë, këtu po sfidohet NATO-ja

Çka mund të ndodhë në Kosovë? Cili skenar mund të jetë i rrezikshëm dhe njëkohësisht të jetë edhe poshtërim për Kosovën dhe NATO-n?

Sot, The Gardian po e poshtëron politiken e perëndimit karshi Rusisë.

Në titull, gazeta britanike Gardian, shkruan se Asadi, i dëbuari i perëndimit po shitet tash, i njëjti, në perëndim, si çelësi i paqes në Lindjen e Mesme.

Pas 10 vitesh gjakderdhje, aleatët e huaj po kërkojnë të rehabilitojnë udhëheqësin sirian. D.m.th në emër të stabilitetit po kërkohet rehabilitimi i Assad.

Duke e lexuar këtë, pastaj po habitemi pse presidenti serb Vuçiç po trajtohet si element stabilizues dhe po tolerohet loja me armë.

Shumëkush nga analistët seriozë ndërkombëtarë mendon se Perëndimi, siç njihet në literaturë, si forcë ekonomike dhe ushtarake, ka vdekur me Presidentin Obama, Kancelaren Merkel dhe presidentin francez Manuel Makron.

Dhe Kosova është rasti i radhës ku testohet momenti, a do të jemi shtet apo s’do jemi. Kosova, pra, është tjetër rast ku sfidohet NATO dhe perëndimi.

Serbia këtë e ka kuptuar. Që Perëndimi sot është i dobët.

Këtu nuk kemi kohë më për të gjetur fajtorin dhe shijen e pamenduar politike. Po flasim për fillimin e fundit të një sage politike ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.

Sikur shihet nga të gjitha veprimet e deritanishme, Beogradi po krijon atmosferën para kufirit me Kosovën si një prelud i një okupimi të stilit të Krimesë në Veri, për t’u ndjekur shpejt nga një referendum në katër komunat veriore duke marrë +/- 99% mbështetje për ribashkimin me Serbinë.

Për Rusinë dhe Serbinë, si vëllezër politik, koha nuk mund të jetë më mirë se sa momenti kur Kancelarja Merkel është jashtë zyrës dhe Presidenti Biden nën zjarrin politik në shumë fronte në Amerikë.  Këshilla e Moskës për Beogradin ka të ngjarë të jetë në stilin “Godit tani, kur hekuri është i nxehtë!’.

Në njërën anë Rusia i hakmerret Amerikës dhe Evropës për të sfiduar peshën e forcës së NATO-s, dhe Serbia për të provuar atë që as në ëndërr nuk do ta kishte parë; as si guxim politik dhe as si veprim ushtarak.

Mobilizimi i forcave ushtarake serbe, rritja e gjendjes së gatishmërisë në nivel luftarak, lëvizja drejt kufirit me Kosovën dhe pozicionimi i trupave ushtarake serbe në afërsi të kufirit, futja në përdorim e aviacionit luftarak serb si paralajmërim, janë gjëra që vetëm një javë më parë pakkush do t’i imagjinonte, lëre më t’i besonte.

Dhe sot, sikur të gjitha këto të mos mjaftonin, Ambasadori Botsan Hartchenko, njeriu i afërt i Putinit në Beograd, përkrah ministrit serb të mbrojtjes, vizitoi trupat luftarake serbe të pozicionuara afër kufirit me Kosovën. Mesazhi i vizitës së tij nuk ka nevojë për përkthyes!

Nuk është ndonjë sekret që qëllimi final i Rusisë në Ballkan është dobësimi i NATO-së dhe nuk duhet shumë mend për ta kuptuar që Rusia është duke e trimëruar Serbinë me qëllimin e vetëm që të testojë reagimin e NATO-së.

Mënyra si do të reagojë NATO në Kosovë është tregues real i potencialit të vërtetë veprues që sot ka kjo aleancë.

Natyrisht që qëllimi final i Rusisë nuk është Kosova dhe as Ballkani, por ish republikat sovjetike dhe ish vendet komuniste që tani i janë bashkuar NATO-së.

Nëse NATO tregohet e ngathtë në mbrojtjen e Kosovës, si një territor nën mbrojtjen e NATO-së, pra nëse vërtetohet që aleanca veri-atlantike sot nuk ka kohezion të brendshëm për të vepruar, atëherë po njësoj e ngathtë dhe pa gjak veprimi do të jetë nesër në republikat baltike apo edhe diku tjetër, ku Rusia ka interesa reale.

Në dritën e zhvillimeve ushtarake në 48 orët e fundit, kërcënimi nga Serbia – i deklaruar nga titullarët më të lartë të shtetit, që nëse KFOR dështon në sigurimin e paqes, Serbia do të detyrohet të ndërhyjë ushtarakisht – sot duhet të trajtohet me seriozitetin më të madh.

Lëvizja agresive e trupave serbe, përfshirja personale e të dërguarit të Putinit, ngathtësia e aleatëve perëndimorë, tregojnë që ky kërcënim mund të mos jetë vetëm një lojë fjalësh.

Njohës të mirë të zhvillimeve brenda institucioneve në Beograd sot janë shprehur privatisht që skenari i okupimit të veriut nga Serbia, në stilin e ndërhyrjes ruse në Krime, është një skenar që tashmë nuk duhet hedhur poshtë.

Nuk ka dyshim që Albin Kurti mbase nuk i ka menduar gjërat mirë dhe veprimet e tij mund të kenë pasoja për Kosovën, por kjo është temë për një ditë tjetër.

Me reagimin e vet, tërësisht jo proporcional me zhvillimet reale në terren, Serbia e ka dekonspiruar veten dhe qëllimin e saj të vërtetë, përballë Kosovës dhe përballë perëndimit. Premtimi serb, i deklaruar privatisht, se Serbia një ditë do të pajtohet me realitetin e ri, po del të jetë vetëm manovër për blerje kohe.

Diplomatët perëndimorë, por edhe disa politikanë shqiptarë, që sot akoma fajtorin e kërkojnë te ambicia e madhe e Kurtit, duhet ta kuptojnë që Kurti në veri nuk ka dërguar tanke e ushtri dhe as nuk ka sulmuar civilë apo këdo tjetër.

Pikërisht kjo tendencë për të kërkuar fajtorin në Prishtinë, përballë agresivitetit të Serbisë, është ajo që realisht e ka trimëruar Beogradin dhe ka krijuar hapësirë veprimi për Rusinë.

Nëse supozimi rus për një ngathtësi dhe ndryshkje të aleancës del të jetë i vërtetë, atëherë Perëndimi duhet ta dijë që pasojat e mosveprimit të tyre do të ndihen më thellë e më dhimbshëm se kudo tjetër.