Në kërkim të nomadit të fundit

Nga Roberto Palomo

Shumë njerëz evropian zgjedhin një jetës alternative. Gjatë periudhës së pandemisë, shumë njerëz po kërkojnë mënyra të tjera për të jetuar duke tentuar që t’i shmangin mënyrat e vjetra të jetesës.

Gazetari Roberto Palomo gjatë pandemisë tentoi të eksploronte një mënyrë totalisht ndryshe jetese.

Rrëfimi i gazetarit

“Pandemia prishi planet e shumë njerëzve, përfshirë timin. Si reporter i pavarur, udhëtimi im i planifikuar nëpër Amerikën e Jugut në kërkim të historive të pazakonta” ,thotë ai.

Pavarësisht gjithçkaje, mora një punë gjatë mbylljes së një magazinë dhe isha në gjendje të kurseja disa para.

Pasi kufizimet filluan të qetësohen, bleva një furgon të vjetër dhe, me ndihmën e disa miqve, e përshtata për ta bërë atë shtëpinë time të re për muajt e ardhshëm.

Unë jam nga Badajoz, një qytet i vogël në jug-perëndim të Spanjës, disa kilometra nga kufiri portugez. Kam dashur të vizitoja Portugalinë që kur isha fëmijë, por kurrë nuk kisha mundësinë të eksploroja vendin fqinj..

Me botën e paralizuar, ky ishte shansi im.

Më 11 korrik 2020-të, kufiri tokësor midis dy vendeve u rihap dhe një javë më vonë fillova udhëtimin tim pa një itinerar të caktuar.

Qëllimi im i vetëm ishte të shkëputem nga gjithçka, të jetoj pa orë dhe të afrohem me natyrën. Sigurisht, kamera ime do të më shoqëronte.

Në fillim, i kalova ditët vetëm duke vozitur përgjatë bregdetit në jug të Lisbonës. Unë u përpoqa të shoqërohesha me njerëz që takoja në plazhe.

Në fillim me dukeshin të gjithë turistët të zakonshëm, ndaj fillova të dëshpërohem, duke menduar se mund të përfundoj duke kaluar pjesën tjetër të udhëtimit tim vetëm.

Sidoqoftë, ndërgjegjia më thoshte se duhej të isha i durueshëm dhe të vazhdoja. Udhëtimi është një proces jetësor dhe e dija që duhej t’i besoja.

Fati im filloi të ndryshojë rreth pesë ditë më vonë, kur mbërrita në Lagoa de Santo André, një liqen buzë detit në një fshat të vogël peshkimi.

Sapo mbërrita atje, pashë një automobil të vjetër të parkuar në një fushë me një tabelë që thoshte “Alex Freestyle”.

Kisha ndjesinë se kushdo që ishte brenda nuk do të ishte një turist i zakonshëm.

Pronari ishte një burrë gjerman në të 50-tat, i cili kishte jetuar në motor për disa vite me partneren e tij, një grua 32-vjeçare belge.

U lidha me ta menjëherë dhe ata më mirëpritën në stilin e tyre të jetesës alternative. Qëllimi i tyre në jetë nuk ishte grumbullimi i pasurisë, por liria.

Shikimi i lindjes dhe perëndimit të diellit ishte një ritual i përditshëm. Koha nuk ishte një koncept i rëndësishëm.

Ata nuk ndiheshin të rrënjosur në asnjë vend. Nëse ndiheshin rehat në një vend, ata qëndronin derisa instinktet e tyre nomade i thërrisnin përsëri në rrugë.

Udhëtimi im kishte filluar të kishte kuptim. Disa ditë më vonë takova Lilin, një grua Portugeze në të 30 -tat e cila kishte jetuar në makinën e saj të vogël për më shumë se shtatë muaj.

Ishte e pakuptueshme se si e gjithë jeta e saj mund të mbahej në jo më shumë se katër metra katrorë. Ajo flinte në një dyshek të shtrirë në sediljen e pasagjerit dhe përdorte një vaskë për vaditje si dush.

Gradualisht, ndërsa gjithnjë e më shumë turistë mbërritën në plazh, nodamdët  filluan të ndiheshin më pak komode.

Pandemia shpërndau komunitetet “hipi” pasi festivalet ku ata mblidheshin u anuluan. Pavarësisht se ishin njerëz që jetojnë dhe kënaqen çdo ditë, pasiguria e situatës kishte filluar t’i shqetësonte edhe ata.

Lili ishte e para që u largua. Pastaj, u nisa drejt jugut.

Disa javë më vonë, takova Lilin në rrugë. Ne udhëtuam së bashku, duke qëndruar në plazhe përgjatë Costa Vicentina derisa arritëm në Praia do Amado, në një qytet të quajtur Carrapateira në rajonin Algarve.

Pavarësisht nga mosha e tij ai kishte jetuar në disa vende dhe flet perfekt spanjisht, portugalisht, italisht dhe Salentino, dialektin italian të gjyshërve të tij.

Ai gjithashtu foli anglisht, dhe disa fjalë frënge, gjermane dhe zvicerane.

Ai kishte më shumë përvojë jete sesa të rriturit përreth tij.

Udhëtimi im vazhdoi deri në tetor, duke takuar ‘hipi’ të tjerë në rrugën time. Duke zgjedhur të jetojnë larg një shoqërie me rregulla të përcaktura.

Pandemia ka bërë që shumë prej nesh të vënë në dyshim vlerat e shoqërisë së sotme. Pyes veten nëse këta hipikë nomadë kishin tashmë disa përgjigje?

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.