Sport

Më njerëzori i të pavdekshmëve


Ditën që Diego Maradona i jepte lamtumirën futbollit të luajtur, ndërsa zëri i tij ishte ngjirur, mendja e “Djalit të Artë” (El pibe de oro) u zhvendos te gabimet që kishte bërë dhe haraçi që kishte paguar.

Në momentin e tij më sublim, ai nuk kërkoi falje.

Gjithçka që ai kërkoi ishte që sporti të cilin e kishte dashur dhe që e kishte adhuruar në këmbim, ai që kishte zotëruar, ai që kishte ndriçuar, me të cilin bëri art, të mos njollosej nga gjithçka që ai kishtë bërë në jetën private.

Rreshti i fundit i fjalimit të tij atë ditë – hera e fundit që ai i dha hijeshi ‘La Bombonera-s’, shtëpia e Boca Juniors, klubin që e mbante më afër zemrës së tij – u bë një aforizëm argjentinas: “La pelota no se mancha”.

Topi nuk bëhet pis…

Sigurisht që është e mundur që Diego Armando Maradona, i cili do të mbushte të dielën e 30 tetorit 62 vjeç, të ishte futbollisti më i mirë që ka marrë frymë ndonjëherë.

Megjithëse kjo është një temë e nxehtë dhe e palëkundur debati.

Më pak e diskutueshme është ideja se asnjë lojtar tjetër nuk ka frymëzuar ndonjëherë një përkushtim kaq pasionant.

Ka diçka që i afrohet një kulti në emrin e tij te Napoli, qyteti port i anashkaluar dhe i nënçmuar që ai e shndërroi në qendrën e universit të futbollit për disa vite në kulmin e karrierës së tij.

Për shumë njerëz, Maradona ishte një përvojë pothuaj-fetare.

Ai nuk ishte një ikonë e drejtpërdrejtë.

El pibe de oro luftoi me varësinë ndaj drogës për dekada.

Image

Maradona madje u përjashtua nga një Kupë Bote, pasi u testua pozitiv për barna që përmirësojnë performancën.

Problemet shëndetësore e munduan atë, dëshmi e një jete të shfrenuar.

Ai nuk e pranoi djalin e tij, Diego, për vite me radhë.

Në jetën e tij të mëvonshme, ai u largua nga ish-gruaja e tij, Claudia Villafañe, dhe nga dy vajzat e tij, Giannina dhe Dalma.

Pati edhe akuza për abuzim në familje ndaj ish të dashurës së tij apo shoqërimi me krimin e organizuar.

Maradona nuk u shmang kurrë nga pranimi se kishte bërë gabime, edhe pse nuk arriti t’i ndalonte dot.

E megjithatë pa përmendur ato telashe, historia e Maradona-s nuk pastrohet.

Është e shtrembëruar. Ato beteja nuk e përmirësuan atë si lojtar.

Në vend të kësaj, ata do ta pengonin atë të arrinte gjithçka që mund të kishte bërë dhe, përfundimisht, do të shkurtonin karrierën e tij.

Por nëse të metat e zvogëlonin atë që ishte Maradona, ato ia nxirrnin atë që ai përfaqësonte për ata që e shikonin, ata që e adhuronin.

Image

Fakti që një bukuri e tillë mund të dilte nga një rrëmujë e tillë e bëri atë të thoshte diçka më shumë; i dha atij një rezonancë që shtrihej përtej aftësisë së tij të madhe.

Errësira e tij mprehte konturet e dritës së tij.

Maradona ishte ideali platonik i një pibe, gjithë aftësi virtuoze dhe dinake e vrullshme.

Ai kapi shpirtin që Borocotó e bëri të pavdekshëm më shumë se çdo lojtar – më shumë se çdokush mund ta kishte menduar të mundshme – jo vetëm kur ishte adoleshent, i sapoardhur nga potrero (strehë ose kullotë për kuajt), por gjatë gjithë karrierës së tij.

Të gjitha ato imazhe ikonike të Maradonës janë monumente të shpirtit të pibe-s: duke kërcyer lart mbi Peter Shilton, portierin e Anglisë, goli me të cilin ai do të bënte shaka – me “të qeshurën Picareske” që plotësonte përshkrimin e Borokotos – u shënua nga dora e Zotit.

22 Goals': Diego Maradona, 1986 World Cup in Mexico - The Ringer

Apo duke shënuar disa minuta më vonë, ndërsa parakalonte të gjithë ekipin e Anglisë për të shënuar “golin e shekullit”, goditje që do ta shtynte komentatorin Victor Hugo Morales ta shpallte atë një “kometë nga qielli”.

Pavarësisht se sa lart fluturoi, Maradona nuk u largua kurrë nga rrënjët e tij.

Ai ishte një pibe kur u shfaq për herë të parë, ai ishte një pibe kur pothuajse i vetëm e tërhoqi zvarrë Argjentinën në Kupën e Botës në 1986 dhe përsëri në finale katër vjet më vonë.

Ai ishte një pibe kur Barcelona e bëri atë lojtarin më të shtrenjtë në planet dhe kur e çoi Napolin në jo një, por dy tituj të Serie A. Ai ishte një pibe edhe kur pushtoi botën.

Kjo ishte lavdia e tij dhe ishte gjithashtu rënia e tij.

Në fund të fundit, si mund të priste një djalë që nuk ishte rritur kurrë të përballej me botën në të cilën gjendej, me pritshmëritë dhe kërkesat, me idhullizimin dhe tundimin? Drita shkëlqeu aq fort sa errësira pas saj vetëm sa mund të rritej.

Vetë Maradona nuk u justifikua kurrë për gabimet e tij, megjithëse kjo nuk është e njëjtë me shlyerjen e tyre.

Siç i tha regjisorit Emir Kusturica në vitin 2008, ai e konsideroi veten përgjegjës për gjithçka që kishte bërë, të mira dhe të këqija.

Por ai e dinte gjithashtu se në një moment duhej të vihej një vijë midis personit Maradona dhe lojtarit Maradona.

Vetë Maradona e shihte gjithmonë futbollin si shpëtimin e tij, çlirimin e tij.

Në vitin 2005, në një fazë të shkurtër si personazh televiziv, ai u pyet se çfarë mund të donte të ofronte si epitaf.

“Falë futbollit”, tha ai. “Është sporti që më jep gëzimin më të madh, lirinë më të madhe. Është si të prekësh qiellin me duar. Falë topit”.

Ky artikull është përshtatur nga e përditshmja “New York Times” për 62-vjetorin e lindjes së Diego Armando Maradona-s

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com


Lajmet kryesore