Çfarë fshihet prapa historisë së Trekëndëshit të Bermudës?

Në brigjet juglindore të Shteteve të Bashkuara, shtrihet një hapësirë ​​oqeani që ka mbajtur prej kohësh një reputacion të frikshëm. Anijet që përshkojnë gjerësinë e tij të trazuar zhduken pa lënë gjurmë. Fluturimet e drejtuara mbi ujërat vezullojnë nga ekranet e radarit, për të mos u parë më kurrë.

Ngjarjet misterioze kanë ngjallur histori për ndërhyrje të mbinatyrshme, rrëmbime aliene dhe një zonë disi jashtë kufijve normalë të realitetit fizik. Trekëndëshi i Bermudës, thuhet se është një vend i përhumbur.

Ky është vetëm një version i historisë, natyrisht. Trekëndëshi i Bermudës ka qenë vendi i një numri të zhdukjeve të profilit të lartë. Por që ato katastrofa janë rezultat i çdo gjëje të keqe, në krahasim me lidhjen logjike të mjedisit dhe statistikave, është jashtëzakonisht e dyshimtë.

Megjithatë, një numër njerëzish kanë propozuar shpjegime shkencore të vlefshme për zhdukjen e anijeve dhe avionëve në Trekëndëshin e Bermudës ndër vite. Oqeani është një vend i rrezikshëm, në fund të fundit, dhe nuk është e pazakontë edhe sot që gjërat të shkojnë keq. Në ujërat e stuhisë të Atlantikut të Veriut, siguria nuk është kurrë një garanci.

Ku është Trekëndëshi i Bermudës?

Trekëndëshi i Bermudës, siç përcaktohet më së shpeshti, shtrihet midis Miami, San Juan, Porto Riko dhe ishullit të Bermuda. Në tërësi, ai përfshin qindra mijëra kilometra katrorë në Oqeanin Atlantik të Veriut. Rajoni gjithashtu sheh trafik të rëndë nga anijet që vijnë dhe vijnë nga Bregdeti Lindor dhe Gjiri i Meksikës.

Trekëndëshi i Bermudës mori emrin nga një artikull i vitit 1964 në revistën “Argosy”, i cili lidhte së bashku disa zhdukje në rajon. “Trekëndëshi vdekjeprurës i Bermudës” nuk ofroi asnjë shpjegim për ngjarjet, megjithëse theksoi shumë natyrën misterioze të zonës.

Artikulli përmban zhdukjen e USS Cyclops, një anije e furnizimit të Marinës, në vitin 1918 dhe humbjen e një fluturimi të bombarduesve gjatë një praktike në vitin 1945, si dhe një nga aeroplanët e kërkimit dhe shpëtimit të dërguar pas tyre.

Këto incidente, dhe të tjera, janë bërë sot pjesë e historisë së Trekëndëshit të Bermudës. Këto histori shpesh janë të lidhura së bashku për të lënë të kuptohet diçka e keqe që fshihet nën sipërfaqen e Oqeanit Atlantik. Përveç shpjegimeve të mbinatyrshme, një numër shpjegimesh më realiste për fenomenin janë dhënë gjatë viteve, duke filluar nga magnetizmi i pabindur deri te flluskat e rrezikshme.

Ujëra të rrezikshëm

Trekëndëshi i Bermudës shpesh përfshihet nga uragane, dhe nuk është e vështirë të kuptosh pse anijet herë pas here mund të fundosen atje.

Një shpjegim tjetër i zakonshëm për Trekëndëshin e Bermudës qëndron në magnetizmin. Poli magnetik i tokës veriore nuk është i njëjtë me polin e tij verior gjeografik, që do të thotë se busullat zakonisht nuk tregojnë saktësisht në veri. Vetëm përgjatë asaj që njihet si linja agonike, të cilat rreshtojnë veriun magnetik dhe gjeografik, janë busullat vërtet të sakta.

Një teori thotë se marinarët, zakonisht kanë një mospërputhje në leximet e tyre të busullës, mund të bëjnë gabime kur janë shumë pranë vijës agonike që i çojnë ata në rrugë të gabuar. Çiftëzuar me ujërat shpesh të cekët të Detit të Karaibeve të shpërndara në ishull, gabimet e lundrimit mund të çojnë  varka që dalin në det në brigjet e fshehura.

Një teori tjetër supozon se Trekëndëshi i Bermudës mund të jetë shtëpia e një anomalie magnetike në shkallë të gjerë, një rajon ku linjat e fushës magnetike të Tokës janë shtrembëruar dhe përdredhur. Kjo gjithashtu mund të shkaktojë gabime lundrimi. Por, siç kanë vënë në dukje të tjerët, nuk ka asnjë dëshmi se Trekëndëshi i Bermudës përmban ndonjë shqetësim magnetik të pazakontë, diçka që është e qartë kur shikohet një hartë magnetike e rajonit.

Kohët e fundit, disa shkencëtarë kanë sugjeruar që fundosjet e anijeve në Trekëndëshin e Bermudës mund të jenë për shkak të flluskave masive të lëshuara nga depozitat e metanit nënujor. Dihet se dyshemeja e detit në rajon përmban xhepa të mëdhenj gazi që mund të lëshohen papritur, duke e kthyer oqeanin në një supë të shkumëzuar që gëlltit anijet. Një proces i ngjashëm ka të ngjarë të krijojë kratere të mëdhenj të detit pranë Norvegjisë.

Por megjithëse mekanizmi në vetvete ka kuptim, nuk ka dëshmi të ndonjë lëshimi të fundit të metanit nga zona përreth Trekëndëshit të Bermudës. Hera e fundit që diçka e ngjashme ka ndodhur në rajon ishte rreth 15 mijë vjet më parë, sipas gjeologut Bill Dillon, të Shërbimit Gjeologjik të Shteteve të Bashkuara.

Një shpjegim tjetër për Trekëndëshin e Bermudës që del në letër, është prania e valëve mashtruese. Këto valë të mëdha mund të formohen papritur dhe të ngrihen dy ose tre herë mbi valët përreth. Siç raporton Vice, studiuesit britanikë përdorën modele laboratorike dhe kompjuteri për të simuluar efektet e valëve mashtruese më shumë se 100 metra të larta në anije, si pjesë e një hetimi në Trekëndëshin e Bermudës.

Anijet që ishin mjaft të gjata mund të kapeshin të pezulluara midis dy majave të valëve pa asgjë që i mbështeste nga poshtë dhe të këputeshin në gjysmë, thotë një studiues. Por, ndërsa valët mashtruese janë sigurisht të afta të përmbysin ose të thyejnë një anije, ne nuk kemi prova përfundimtare që i lidhin ato me ndonjë prej fatkeqësive detare në Trekëndëshin e Bermudës.

Qeveria amerikane nuk e njeh Trekëndëshin e Bermudës dhe zona nuk shfaqet në asnjë hartë zyrtare. Rojet bregdetare dhe departamenti i mbrojtjes janë përmbajtur vazhdimisht nga dhënia e rëndësisë së madhe zonës ose legjendave të saj. Për më tepër, nuk ka dëshmi që sugjerojnë se rajoni sheh nivele më të larta të fatkeqësive detare ose të aviacionit sesa kudo tjetër në botë, pasi llogarit sasinë e trafikut që kalon.

Faktori Njerëzor

Shpjegimi i vërtetë për Trekëndëshin e Bermudës përfundimisht mund të mos qëndrojë në oqean, por në mendjet tona. Mendjet tona janë shpesh të njëanshme ndaj ngjarjeve të çuditshme ose të paharrueshme, dhe kanë vështirësi në llogaritjen e saktë të mospërputhjeve statistikore. Për shembull, ne kemi më shumë gjasa të kujtojmë gjëra që duken të jashtëzakonshme – të tilla si një anije që zhduket pa asnjë shpjegim – sesa diçka më e zakonshme, si një anije që fundoset në një uragan.

Dhe sapo diçka na bie në sy, ajo mund të jetë baza për vëmendje të mëtejshme. Është një formë e asaj që quhet një iluzion frekuence, nganjëherë i referuar si efekti Baader-Meinhof. Në thelb, sapo të njihemi me diçka një herë, ne priremi ta vërejmë atë më shpesh kudo rreth nesh. Kjo mund të na bëjë të mendojmë se çdo gjë që kemi vënë re po bëhet me shpejtësi më e zakonshme, kur, në realitet, thjesht po e vërejmë më shumë.

Çfarëdo që është përfundimisht përgjegjëse për legjendën e Trekëndëshit të Bermudës, qoftë psikologjike apo ndryshe, ia vlen të kujtohet se nuk ka pasur asnjëherë dëshmi se rajoni është më i rrezikshëm se kudo tjetër.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.